Moonlight Records

[AlessaJess]

Ze had de specials in de roddelbladen inderdaad zien staan — in het ziekenhuis had ze al geleerd over Eliza Dayes. En als Puurbloedfamilies ook maar enigszins hetzelfde waren als de adel zoals Hazel ze kende vanuit de dreuzelroddelbladen dan kon ze zich helemaal voorstellen dat die relatie alleen al voor aardig wat opschudding had gezorgd. Laat staan de rare dingen die ze in de artikelen had gelezen over verbroken verlovingen, vernoemd vreemdgaan en het vermoeden dat Eliza Damien gebruikt zou hebben om naamsbekendheid voor haar album te vergaren. Ze hoopte ten zeerste dat geen van die dingen waar was, want het boeide haar vrij weinig of ze zich Damien nog kon herinneren of niet, niemand verdiende het om zo behandeld te worden. 
Hazel herkende het woord legilimens meteen toen Valentine het noemde. Het leek alsof er weer een wikipediapagina werd opengeklikt in haar hoofd en informatie kwam als een waterval naar binnen storten. Een paar van de dingen die haar te binnen schoten deden haar wel even slikken. Het idee dat er nu elk moment iemand om haar heen zou kunnen zitten die met al haar gedachten zomaar mee kon luisteren, zat haar niet helemaal lekker. Dat iemand de diepste hoekjes van haar hersenen in zou kunnen… 
Hazel miste de laatste dingen die Valentine zei toen haar hoofd een andere gedachtensprong maakte. De diepste hoekjes van haar hersenen... Zou een legilimens achter het ijzeren gordijn in haar geheugen kunnen kijken? En als dat het geval was, zou diegene dan een klein gaatje open kunnen laten waardoor zij er zelf ook weer langzamerhand slierten herinneringen doorheen kon trekken? Dan zou ze dus wel voor lief moeten nemen dat iemand door haar hoofd zou zitten porren en misschien wel meer van haar te weten zou komen dan zij zelf wist… maar was dat niet soort van wat er nu überhaupt al gaande was? De belangrijkste vraag bleef echter: kon ze erop vertrouwen dat iemand dat voor haar zou doen en niet stiekem informatie achter zou houden? Niet eens zomaar iemand, als ze Valentine mocht geloven, maar een familielid van haar nieuwe oude huisgenootje. Of hij zelf misschien wel. Ze liet het half-enthousiasmerende, half-unheimlische idee achter in haar hoofd marineren terwijl ze zich weer op haar tafelgenoot richtte.
Over het gedeelte met de brulbrief moest ze stiekem wel lachen. Als ze heel eerlijk was, verbaasde ze zich erover dat het blijkbaar maar bij één keer was gebleven. Het klonk als een vrij logische manier om dingen te doen, als het dan toch zo ouderwets moest.
De opmerking over de brieven die hij haar had gestuurd, zat haar niet helemaal lekker. Het klonk logisch dat ze niet zomaar altijd zijn brieven kon lezen als ze steeds zo veel op stap was geweest voor die Fabeldieren, maar was er dan geen enkele magische manier waarop ze die brieven gewoon op haar locatie had kunnen ontvangen? Had ze echt zo makkelijk een vriendschap ten onder laten gaan aan zoiets stoms als tijd? Als iemand die zonder erg veel vrienden was opgegroeid, vond ze het maar een rare actie van zichzelf. Haar  oude zelf. Haar Bluezelf? Ze moest echt een betere naam hiervoor gaan verzinnen, dit gaf haar bonkende hoofdpijnen die ze liever vermeed. 
Toch was dat niet het enige wat haar dwars bleef zitten, dus ze roerde in haar kopje thee waar ze een flinke schep suiker in kiepte en keek Valentine met een schuin hoofd aan.
“Sorry, maar… waarom is het legilimensding zo’n… nou ja, ding?” Ze moest toegeven dat het idee van iemand die in haar hoofd stond te porren nou niet echt heel appetijtelijk klonk, maar… dit was familie toch? “Hebben jullie geen regels over wanneer die persoon — legilimens wel en niet mag… meekijken, zeg maar? Ik bedoel, hij of zij kan er ook niks aan doen dat ze zo zijn geboren toch, valt dat niet… met afspraken te regelen, of zoiets?”