Hogere sferen

[Rowace]

Blue was zo iemand die uitermate vermoeiend was als je probeerde aandacht te geven aan elk woord dat ze zei. In het begin had Trevor dan ook niet begrepen wat Damien nou zo leuk aan haar vond – Trevor werd horendol van haar – maar na een paar jaar was het hem opgevallen dat zelfs Blue niet altijd oplette tijdens haar eigen spraakwatervallen. Als hij haar nu zou vragen te herhalen wat ze had gezegd, zou ze het waarschijnlijk slechts ten dele kunnen reproduceren, waarbij ze halverwege uiteraard zou verzanden in een nieuwe ellenlange speech over kerst en liefde.
Ze haakte haar arm door de zijne en sleurde hem al kwebbelend naar de gang. In haar zak had ze koekjes gestoken, alsof ze met de hond uitging in plaats van met hem.
‘Zelfgekozen familie?’ echode Trevor. ‘Is dat zoetsappige kersttaal voor “vrienden”? Volgens mij kijk je veel te veel van die soaperige films. Goddank heb ik al een vriendin, anders had je me proberen te koppelen aan de kerstbomenstalhoudster, zeker.’
Terwijl ze naar beneden liepen, gebaarde hij haar dat hij nog wat geld moest halen, voor ze hem in haar enthousiasme de deur uit zou marcheren. Bij de kassa vulde hij zijn geldbuidel. De veer die de bonnen uitschreef, maakte met een krasserig geluid een notitie voor zijn boekhouding.
‘Of…’ bedacht Trevor zich, terwijl hij Blue voor liet gaan naar buiten en de vele sloten op de winkeldeur dichtmaakte en activeerde. ‘…heb jij misschien een oogje op die kerstbomenstalhoudster? Want je weet dat ik een belabberde wingman ben. Mensen blij maken en verbindingen aangaan met wildvreemden en dat soort kerstige onzin zul je toch echt zelf moeten doen. Er is een reden dat ik niet meer uitgenodigd word op de diners van de Hathaway-clan.’