16 going on 20

[Cindy]

Met zijn stem die door de kleine heks werd gestolen verdwenen ook zijn tranen. Als de situatie anders was geweest en Jareth die ochtend niet te veel alcohol naar binnen had gewerkt om te ontsnappen aan zijn gedachten dan had hij Blue met een brede grijns op zijn gezicht aangekeken. Niet eerder had hij haar zo autoritair en doortastend meegemaakt. Ze deed hem nog het meest denken aan een Griekse receptioniste, een van de weinige dames in Thessaloniki die zijn charmes had kunnen weerstaan.
Waarom hebben wij nooit gedatet?
Zijn lippen bewogen, maar het geluid om de woorden te communiceren ontbrak. Even dacht Jareth ook een teken van humor op het gezicht van zijn voormalige beste vriend te ontdekken, maar hij kon het zich vergissen. Trevor deed immers behoorlijk veel moeite om zijn blik te vermijden. Net een klein kind die niet de verantwoordelijkheid wilde dragen voor deze ruzie en zich niet kon voorstellen dat de ander ook gevoelens had. Het was de reden geweest voor voor zijn uitbarsting waarin hij - toegegeven - gif had gespuwd waar Jareth nu spijt van had. Maar Hathaway had vanaf het eerste moment hij hem had ontmoet alleen ontzag gehad voor harde woorden en daden. Hun hele vriendschap was gebaseerd op een vechtpartij die Jareth had gewonnen!
Toen de kleine heks de bezwering eindelijk had opgeheven, was het alsof ze daarmee hen niet alleen hun stem had teruggegeven, maar ook het vermogen om weer te bewegen. Woordeloos stormde Trevor de kamer uit. Graag had Jareth hem zo kil mogelijk toegesnauwd dat zijn voormalige beste vriend laf was door zichzelf uit de situatie te verwijderen, maar het zou te veel energie kosten. Energie die hij niet langer wilde verspillen aan het nog verder kapot maken van hun band die ooit in een ver verleden vriendschappelijk was.
In plaats daarvan richtte Jareth zich tot Blue. “Je hebt gelijk,” zei hij zonder zijn blik van de kleine heks af te wenden en zijn gevoelens op die manier te verstoppen. Precies zoals hij al die maanden geleden had gedaan bij een zekere Dreuzel, in een ander land, voor het incident dat hem terug in de afgrond had geworpen.
“In geen enkel universum is het oké om iemands mentale gezondheid in diens gezicht te gooien.” Het kwam er gemakkelijker uit dan hij had verwacht, Georgios zou trots zijn. “Maar, Blue, Trevor en ik zijn allang geen vrienden meer, laat staan beste vrienden.”
Vermoeid stapte Jareth om Blue heen om zich in de stoel te laten zakken waar zij net nog had gezeten. Het feit dat zij boven hem uittorende voelde passender bij deze situatie en zorgde er bovendien voor dat de kamer eindelijk stopte met kantelen. Nu zijn omgeving stilstond, kwam zijn hoofd weer op gang en kreeg hij een heldere ingeving. Het zou nooit meer goed komen tussen Trevor en hem. Op Zweinstein had hij Trevor nodig als bliksemafleider, zodat hij zich niet compleet ellendig en alleen voelde. Trevor had op zijn beurt hem nodig om zich niet compleet af te sluiten en als paria onder Zwadderaars te leven. Hun vriendschap was altijd gebaseerd op het feit dat niemand het in Zwadderich overleefde zonder een bondgenootschap. Nu ze waren afgestudeerd, was er letterlijk niets meer wat hun bond.
“Als er iemand het recht heeft om mij compleet op mijn bek te geven en mij een waardeloze zak te noemen, is het Hathaway.” Hoewel het er met een vermoeide zucht uitkwam, meende Jareth elk woord. Als er een tovenaar was die het recht had om zijn leven onmogelijk te maken, was het Trevor. Het enige waarop hij kon hopen was dat zijn voormalige beste vriend zo snel mogelijk terug naar de woonkamer zou komen om hem de genadeslag te geven.