20/10/2021, 11:49
Huilend viel ze neer op haar knieën terwijl haar tranen over haar wang vloeide moppelde ze allerhande woorden die nauwelijks een zin vormde. "Mijn mijn zoon is.... dood. Ik wil gerechtigheid... voor zijn dood." Snikte ze. " ik wil hem... vinden en eigenhandig de kop omdraaien. Ik wil het licht in zijn of haar ogen zien doven." Narcissa keek om haar heen. Haar man Lucius had haar alles verteld en nu zat ze te snikken aan het bed van haar zoon. Hij had nog zoveel te berijken, zoveel te doen maar het was hem niet gegund. Kon ze de tijd maar terugdraaien. Ze had geen vat meer op het ministerie dus aan tijdverdrijvers kon ze niet geraken en daarentegen waren die nog eens illigaal veerklaard. Nee knoeien met de tijd liep zelden goed af. "Lucius.." zei ze met een laatste snik. "Wat ... wat gaan we nu doen? Ik wil niet dat het ministerie er zich mee gaat moeien. Ik wil mijn zoon in alle rust begraven. Zonder pottekijkers of ander addergebroed." Ze stond recht en leek zich te vermannen maar algauw zakte ze door haar knieën. Tranen geboren in haar ogen, leefde langs haar wangen en stierven op haar kin net als haar zoon.