18/10/2021, 16:58
Die ochtend had Harry een memo op zijn bureau gevonden die hem diep deed zuchten.
Moord in Villa Malfidus.
Je zou toch zeggen dat na enkele jaren het regime te hebben gevolgd van Voldemort deze familie genoeg had van dood en verderf. En toch moest er nu een dode worden betreurd in het huis van de ex-Dooddoeners. Onder de ogen van internationaal bezoek nota bene.
Zijn mantel zwiepte achter hem aan, terwijl hij het lange pad naar de voordeur van de villa trotseerde. Met een harde dreun liet hij de deurklopper tegen de deur vallen en enkele tellen later opende iemand de deur. De hal was nog, zoals hij zich herinnerde; groot en luxueus. En toch na alle jaren ademde de muren nog verdriet en schaamte. Vriend noch vijand was de inmiddels volwassen man die hij op het nippertje weggedragen zag worden door zijn vader.
‘Meneer Malfidus,’ knikte Harry voorzichtig, toen de verweerde blonde man terugkeerde. ‘Gecondoleerd met uw verlies. Ik weet dat u mijn aanwezigheid liever kwijt bent dan rijk, maar als departementshoofd kan ik dit niet de rug toekeren. Ik hoop op u begrip en zal u niet verder tot last zijn dan nodig.’
Harry zette enkele stappen naar voren met zijn handen ontspannen gevouwen. Jaren terug had hij de oudere man voor hem niets liever gegund dan het verlies van een dierbare, maar nu voelde hij medelijden.
‘Meneer Malfidus, mag ik voorstellen dat ik mij bezig houd met de gasten die hier verblijven? U kunt uw tijd nu beter gebruiken voor uw familie. Stel ze op de hoogte en ik zal uw gasten inlichten en te woord staan.’
Zonder een duidelijk antwoord af te wachten stapte hij langs Lucius op weg naar de gastenkamers.
Moord in Villa Malfidus.
Je zou toch zeggen dat na enkele jaren het regime te hebben gevolgd van Voldemort deze familie genoeg had van dood en verderf. En toch moest er nu een dode worden betreurd in het huis van de ex-Dooddoeners. Onder de ogen van internationaal bezoek nota bene.
Zijn mantel zwiepte achter hem aan, terwijl hij het lange pad naar de voordeur van de villa trotseerde. Met een harde dreun liet hij de deurklopper tegen de deur vallen en enkele tellen later opende iemand de deur. De hal was nog, zoals hij zich herinnerde; groot en luxueus. En toch na alle jaren ademde de muren nog verdriet en schaamte. Vriend noch vijand was de inmiddels volwassen man die hij op het nippertje weggedragen zag worden door zijn vader.
‘Meneer Malfidus,’ knikte Harry voorzichtig, toen de verweerde blonde man terugkeerde. ‘Gecondoleerd met uw verlies. Ik weet dat u mijn aanwezigheid liever kwijt bent dan rijk, maar als departementshoofd kan ik dit niet de rug toekeren. Ik hoop op u begrip en zal u niet verder tot last zijn dan nodig.’
Harry zette enkele stappen naar voren met zijn handen ontspannen gevouwen. Jaren terug had hij de oudere man voor hem niets liever gegund dan het verlies van een dierbare, maar nu voelde hij medelijden.
‘Meneer Malfidus, mag ik voorstellen dat ik mij bezig houd met de gasten die hier verblijven? U kunt uw tijd nu beter gebruiken voor uw familie. Stel ze op de hoogte en ik zal uw gasten inlichten en te woord staan.’
Zonder een duidelijk antwoord af te wachten stapte hij langs Lucius op weg naar de gastenkamers.