Vraag niet waarom

[Rowace]

Er trok een rilling over Trevors rug die hij niet kon onderdrukken. Dat woord ontweek hij het liefst; het riep herinneringen op die op zijn zachtst gezegd afleidden. Weet je nog? Alsof hij het kon vergeten. Ook Elli’s gezicht vertrok en even leek ze moeite te hebben om haar ogen te focussen. Ze leidde het gesprek vlug terug naar de toverstokloze magie, een veilig onderwerp dat hen beiden interesseerde.
Toch merkte Trevor dat de vermoeidheid die het college geven met zich meebracht, zijn opwachting maakte. ‘Als het nog veel langer duurt, mis je je volgende bijeenkomst nog,’ zei hij, met een scherpe blik richting de toonbank.
Haar voorlaatste opmerking, over Lila en een vakantie naar Italië, hing tussen hen in. Elli had al een keer eerder naar haar gevraagd, maar Trevor had dat genegeerd. Hij staarde naar haar vingers, die een subtiel patroon boven Elli’s koude koffiekop tekenden. Damp kringelde op.
‘Lila en ik zijn uit elkaar,’ zei hij plompverloren.
Hij had het nog niet gezegd, of een serveerster verscheen naast hun tafel met twee diepe borden met een salade en een zielig hoopje lauwe frietjes. Trevor wierp haar een geïrriteerde blik toe en moest er niet aan denken om ook maar iets van het eten aan te raken.
Toen de serveerster zich weer had teruggetrokken, kostte het hem moeite om opnieuw woorden te vinden. Het was zo veel gemakkelijker geweest om dit aan Damien uit te leggen. Maar aan vrienden scheen je nou eenmaal dingen te moeten vertellen die in je leven speelden, ook als je totaal geen zin had om dat te doen.
‘Ze doet mee aan een trial in Amerika; een of andere coach beweert dat hij haar van haar onvermogen om te vliegen af kan helpen. En hij heeft haar een aanstelling aangeboden. Eerst voor een halfjaar, maar misschien wel langer. Blijkbaar kende haar oom die gast en had hij hem over haar verteld. Hoe dan ook leek de lange afstand haar niet ideaal voor… ons.’ Hij tekende aanhalingstekens in de lucht om dat laatste woord en rolde met zijn ogen. ‘Ze is een paar dagen geleden vertrokken.’
Drie dagen en zeven uur. Je hebt haar net gemist.
Hij had geen zin om terug te keren naar het lege appartement. Maar hoelang kon hij Elli nog ophouden? Ze zag er moe uit en hij was wel zo’n beetje uitgepraat voor de middag. Vooral wat dit onderwerp betrof.
Trevor gooide het laatste restje van zijn koffie achterover, die inmiddels steenkoud was. De kop maakte een kring op de beierende onderzetter. Hij stond op.
‘Ik moet er weer vandoor.’ Voor hij er spijt van kon krijgen, schoof hij een visitekaartje over tafel. Als ze niet naar zijn presentatie had geluisterd, had ze vast ook geen kaartje van de stapel gepakt. ‘Als je vanavond niets te doen hebt, kun je langskomen. Als je wilt. Ik woon boven de winkel.’ Hij gebaarde naar het adres dat in witte inkt op het effen zwarte visitekaatje was gedrukt, naast het draakje dat momenteel opgekruld lag te slapen.
Zonder op antwoord te wachten, pakte hij zijn jas en liep naar de chagrijnige barvrouw om af te rekenen.