Drie jaar eerder

[AlessaJess]

Gedurende het hele diner voert Valentine de boventoon in ieder gesprek dat op tafel gelegd wordt. Zelfs de kleine steken onder water die haar moeder om de zo veel tijd Aurora’s richting op werpt, weet Valentine op de gracieuze wijze van een geoefende socialite te verbuigen en naar zichzelf toe te trekken. Als haar moeder haar na hun terugkomst niet aan de kant had getrokken en Aurora heel duidelijk had gemaakt dat de enige reden dat ze Valentine nog in huis toestond was omdat de Hathaways nou eenmaal een te machtige familie waren om tegen de haren in te strijken, zou ze Valentine een glimlach geschonken hebben.
Nu Aurora hem zo aan het werk ziet, compleet in zijn element maar toch ook met het gebrek aan alle zachtheid die ze over de jaren heen in zijn ogen had leren kennen, dringt het pas echt tot haar door dat dit de enige Valentine is die ze binnenkort ooit nog zal zien. Zelfs als ze elkaar op een feestje nog tegenkomen zal het altijd met de afstandelijkheid zijn die van hen verwacht wordt. De realisatie maakt haar misselijk en haar maag geeft een onverwachts harde ruk. In de seconden die het haar kost om bij te komen voelt ze haar linkerhand opeens volledig warm worden vlak voor er een withete pijn doorheen schiet. Aurora’s blik schiet meteen naar haar moeder, die met een te zoete glimlach aan de ring om haar duim draait en die haar ogen even naar Valentine laat schieten. Ze heeft duidelijk iets belangrijks gemist, maar voor Aurora haar aandacht genoeg van de brand in haar hand af kan trekken en iets kan zeggen of haar verontschuldigingen aan kan bieden, neemt haar moeder het heft al weer in eigen handen. De opmerking die volgt over de dromerigheid van haar dochter en hoe ze ooit kan verwachten serieus genomen te worden als ze zich steeds zo laat afleiden, doet haar bloed koken. Aurora voelt haar tanden tegen elkaar aan knarsen terwijl haar moeder haar tijdelijke mentale afwezigheid gebruikt om duidelijk te maken aan hun gezelschap dat dit de reden is dat het maar goed is dat er mannen zijn op de wereld die de belangrijkere zaken van het leven op zich kunnen nemen. Pas nadat ze een laatste, bijna vergenoegde glimlach Aurora’s richting op werpt, stopt haar moeder met spelen met de ring en begint de pijn in Aurora’s hand een beetje af te nemen.
De rest van het diner houdt ze haar kaken stijf op elkaar en haar aandacht stevig op de gesprekken om zich heen. Ze zal Valentine geen kans geven om haar nog een keer zo gedisciplineerd te zien worden. Ze zal hem haar niet als een wild, onopgevoed wezen laten beschouwen. Ze zal haar moeder geen kans geven om hun vriendschap te verzuren, hoeveel makkelijker dat de situatie ook zou maken. Ze heeft dan wel niet heel veel controle over de poppenkast die haar leven heet, maar dit heeft ze in de hand. Dit laat ze zich niet afpakken.
Na het diner besluit haar moeder hun kleine groepje voor te gaan naar een van de vele zitkamers in het huis. Hoewel de favoriete kamer van haar moeder Aurora altijd een onheilspellend gevoel geeft, kan ze niet ontkennen dat het een mooie plek is. De goed gevulde boekenkasten die tegen de wanden zijn geplaatst laten ruimte over voor de grootse kachel die omringd wordt door de zachte stoelen en banken waar je gerust de hele avond op kan zitten zonder stijf te worden of te hoeven verzitten. Hoewel een haardvuur op een dag als vandaag compleet niet aan de orde zou moeten zijn, laat haar moeder de kamer altijd magisch afkoelen door de twee huiselven die de hele avond in de kamer ernaast zullen zitten. Het is een intensiever proces dan als ze een van de huiselven in de kamer lieten zijn, maar als een van de weinige dingen waarover Aurora en haar moeder het met elkaar eens zijn, kan ze wel toegeven dat huiselven tijdens je soiree geen acceptabel aanzicht of wenselijke gasten zijn.
De avond strekt zich als een oneindige zee van spanning voor haar uit en op een paar losse opmerkingen na bestaat er geen kans om Valentine te spreken. Pas als ze aankondigt naar bed te gaan vindt ze de kleine opening waarvan ze hoopt dat Valentine hem met beide handen aangrijpt.