Vraag niet waarom

[HpLovies]

Elli betrapte zichzelf er op – nu Trevor het zelf aanhaalde – dat ze inderdaad niet had geluisterd naar zijn college. Op dat moment was ze zo in de war geweest dat ze compleet vergeten was één woord te onthouden én dat hij eigenlijk een belangrijke introductie gaf op leerstof die ze volgende colleges zouden behandelen. Ze lachte wat ongemakkelijk en haalde een tikkeltje nerveus haar vingers door haar haren.
Goeie indruk die je weer achterlaat, El, goed zo.
Trevor stelde daarna een beetje lachend maar ook een beetje niet wat vragen, hoe het eigenlijk met haar ging en… of ze nog onderzoek had gedaan naar toverstokloos toveren. Dat laatste maakte de knoop in haar buik weer iets losser en ze voelde hoe haar tot-nu-toe opgetrokken schouders lichtjes ontspannen.
‘Ja, enorm veel onderzoek,’ ze knikte enthousiast, ‘Ik ben een paar dagen na ons afstuderen naar Afrika vertrokken, naar die therapeute die me daar had geholpen enkele jaren terug, na de zombieplaag,’ ze rilde kort, elke keer opnieuw als die herinnering naar boven kwam, ‘Weet je dat nog? Daar kon ik opnieuw terecht.’
Elli beet zachtjes op de binnenkant van haar onderlip. Ze wist dat ze nu verder moest doorgaan, verder eerlijk moest zijn om het vertrouwen van haar oude, beste vriend ooit weer te kunnen krijgen. Dus voor het éérst in de drie jaar dat ze de jongen voor haar niet had gezien, was ze eerlijk. Elli begon over haar reis naar Oeganda, waar ze oorspronkelijk maar een maand of twee had willen verblijven en die uiteindelijk uitdraaide op een verblijf van een halfjaar. Vervolgens vertelde ze hoe ze in contact was gekomen met enkele studenten uit de toverschool Uagadou, die samen met haar nog verder hadden gereisd naar Kameroen en Mali om daar toverstokloze magie te beoefenen. En hoe ze van daaruit in haar eentje verder door had gereisd naar onder andere Spanje, Portugal en Frankrijk. Om dan te eindeigen bij Italië waar ze het laatste halfjaar voor haar terugkeer naar Engeland had verbleven.
‘Italië is echt een heel erg mooi land, en de tovenaarsgemeenschap is daar echt enorm aangenaam. Ik denk dat jij en Lila het daar misschien ook wel mooi zouden vinden,’ eindigde ze haar verhaal waarna ze naar haar mok met koffie keek die, na haar lang uitweiden over haar reizen, zo goed als koud was geworden. Zonder iets te zeggen hief ze haar hand een beetje boven haar mok en binnen de kortste keren begon het koffiegoedje zachtjes te dampen.
‘Een beetje magie zoals je je het inderdaad nog herinnert.’
Elli knipoogde naar hem nadat ze van haar kopje hete koffie dronk en lichtjes nerveus streek ze de haarlok van eerder weer achter haar oor. Beiden waren ze nooit echt grote praters geweest en het feit dat ze nu al tien minuten achter elkaar aan het praten was maakte haar een tikkeltje ongemakkelijk (alsof ze dat eerder ook niet al was). Haar blik dwaalde ondertussen van het kopje naar hun tot nu toe lege tafel af.
‘Euhm, denk je dat we dat eten nog gaan krijgen?’