Blame it on the Booze

[Timsel]

Er sprongen spontaan tranen in Valaries spierwitte ogen. Haar mond viel open. Een Modderbloedje dat werkte op het Departement van Mystificatie! Perfect! Ze wist de tranen met moeite binnen te houden, al liet ze het niet merken. Ze probeerde rustig adem te halen, maar ze was ontzettend blij – en vooral opgelucht.
‘We moeten hem te pakken krijgen,’ zei Valarie zachtjes. ‘Hij is de sleutel tot alles.’ Ze keek hem streng aan. ‘Houd hem in leven, wat het ook mag kosten. Ik moet het een en ander voorbereiden. Ze wipte wat zenuwachtig in haar stoel terwijl ze zachtjes in zichzelf begon te mompelen. ‘Eindelijk is het zover. Eindelijk word ik compleet. Eindelijk ben ik weer één. Eindelijk ben ik vrij.’
Tijdens het mompelen gleden haar vingers om het medaillon dat ze alweer drie jaar geleden als vijftienjarige tot haar Gruzielement had gemaakt. Haar eerste moord was dat geweest – op dat joch, hoe heette hij ook alweer? Het enige wat haar bond aan wie ze was.
Ze werd uit haar mijmeringen gehaald door Nyx die haar vroeg wat daar zo belangrijk was dat ze er per sé naar toe moest. Ze fronste. ‘Dat is een lang verhaal,’ mompelde Valarie. Ze ging wat achterover zitten.
‘Het begint met dit medaillon – een familie-erfstuk,’ legde Valarie uit. ‘Al generaties lang in de familie. Mijn eerste… Gruzielement. Kort nadat ik dit Gruzielement had gemaakt verzamelde ik Dooddoeners van over het hele land bij elkaar op een bijeenkomst – maar we waren verraden. De Schouwers grepen in. Velen wisten te ontsnappen, maar ze hadden het per sé op mij gemunt. Ze sloegen me buiten bewustzijn – en toen ik wakker werd, lag ik in het St. Holisto’s. Alleen…’ ze keek wat onbehagelijk voordat ze verder ging, ‘wist ik niet meer wie ik was. In het St. Holisto’s hebben ze mijn geheugen gewist. En dat niet alleen – alles aan woede en kracht dat ik in me heb. Mijn hele persoonlijkheid uitgewist. Het was verschrikkelijk.
De verantwoordelijken zijn gearresteerd omdat ze buiten het Ministerie om handelden en het programma illegaal was, maar mijn geheugen was ik kwijt. Ik werd niet naar Azkaban gestuurd, omdat ik niet meer was dan een kamerplantje zonder geheugen. Ik belandde op een zorgboerderij, waar ik de hele dag met dieren en met bakken bezig was. Ik kwam aan en ik was eigenlijk slechts een schim van wie ik ooit was. Ik was een verstandelijk gehandicapte.
Toen kwam Alicia Kram. Die ken je wel, toch?’ Uit haar tas haalde ze De Ochtendprofeet die ze bewaard had. Ze tikte op de artikel van de Zwerkbalwedstrijd van een paar weken geleden. ‘Die bekende Zwerkbalster. Blijkbaar had zij mijn medaillon. Door opnieuw met mijn medaillon in connectie te komen werd ik weer de oude – maar mocht ik hem afdoen, verander ik weer in een meisje zonder persoonlijkheid.’
Ze propte het medaillon voor de zekerheid dieper in haar decolleté. ‘Het bleek dat Alicia een testpersoon was voor het geheugenwisproject, onder het mom van depressietherapie. Ook zij heeft geen enkele gevoelens, voelt zich leeg, heeft geen herinnering van haar leven vóór haar therapie, hoewel zij minder zwaar te grazen was genomen. Alicia was erachter gekomen dat onze gewiste geheugens op het Departement van Mystificatie te vinden zijn. Ik moet dat hebben. Door mijn geheugen en persoonlijkheid terug te doen word ik vollediger en perfecter dan ik nu al ben. Dan herinner ik me nog veel meer van mijn leven en heb ik het medaillon niet meer nodig om mezelf te kunnen zijn.’
Ze leunde naar voren. ‘Snap je nu waarom ik daar naar binnen moet, Nyx?’ zei ze zachtjes. ‘Kram is me aan het helpen. Ze wil zich echter niet aansluiten bij de Dooddoeners, wat ik eeuwig zonde vind, want ze heeft wel potentie.’ Ze glimlachte. ‘Stel je voor wat je met al die gewiste geheugens kan. Stel dat ik zelf mijn geheugen niet terugneem, kan ik iemand anders mijn geheugen en persoonlijkheid geven. Er kunnen twee van mij rondlopen. Ik kan de Minister van Toverkunst mijn geheugen en persoonlijkheid geven – er is van alles mogelijk.’
Ze gleed met haar gevorkte tong door haar wijn. ‘Het Ministerie had mij nooit hun vijand moeten maken. Wist je dat ik een tweelingzus heb? Als in, ééneiige tweeling? Vermoord door de Schouwers toen we vier waren. Vier.’ Ze grijnsde vervaarlijk. ‘Het Ministerie weet van de profetie die over mij is uitgesproken. Ik ben hun doelwit en zij zijn mijn doelwit.’
Ze lachte maniakaal tot ze besefte dat er een ober bij hun tafel stond. ‘Wat sta je te kijken?’ zei ze en liet opzettelijk haar gevorkte tong zien. ‘Breng ons wat te eten. Doe maar iets feestelijks. De gyros voor mij.’ Ze keek Nyx aan. ‘Wat wil jij? Ik trakteer.’
Toen de ober wegwas, ging ze weer haar drankje drinken. ‘Nou, nu weet je alles over me wat je echt zou moeten weten. Heb jij nog wat spannends te vertellen? Waarom haat jij het Ministerie?’