Uptown Downtown

[Timsel]

Toen Eleftheria zich in een zomers jurkje had gedompeld, ze haar normale hakkenondersteuning had omgeruild voor een paar slippers en haar haren nog nat van ze Griekse zee op haar schouders rustten voegde ze zich bij Gideon voor het avondeten.
‘Nou, chanté, zoals ze in het Rijk der Franken zeggen,’ zei Eleftheria terwijl Gideon de dienschaal opendeed. Ze fronste. Op het dienblad lag geen sushi – er lagen spareribs op! Onwillekeurig merkte Eleftheria dat ze meteen begon te watertanden. Vroeger at ze zelden tot weinig vlees, maar sinds het… harige incident, om het zo maar te noemen, wilde ze eigenlijk alleen nog maar vlees eten. Een probleem als je model was, dus dat moest ze compenseren met een hoop gesport. En nou ja, eens in de maand moest ze een heel bos afkammen en daarna was ze weer een week bekaf, dus nou ja, daar kwam ze wel aan toe.
‘Wat een verrassing,’ zei Eleftheria terwijl ze haar likken aflikte. Ze kon zich met moeite inhouden; het liefste sprong ze op het dienblad en schoof ze alle spareribs in één keer haar mond in, maar ze wist zich in te houden.
Ze nam een grote slok water. ‘Nou, geen probleem toch? Is ook lekker,’ zei ze vrolijk. Ze pakte een sparerib en zette gierig haar tanden erin. Ze genoot er heel erg van. ‘Aaaah… heerlijk, zo’n lekker stuk vlees…’ Ze watertandde als een gek.

Een paar meter verderop glimlachte de knappe barvrouw de onbekende man toe, liep grinnikend naar hem toe en doofde tijdens het lopen haar sigaret in de asbak. Haar naam was Paulina: ze was blond en erg knap, zo zou de man die ze meesleurde naar een privékamertje het met me eens zijn. In dat privékamertje werd de man op een bed geduwd en enkele minuten later lagen ze kreunend in het bed.
Een kwartier later deed Paulina haar jurkje weer aan en hijgde de man nog even na. ‘Ben je tevreden?’ zei Paulina met een brede glimlach. De man kon niet anders dan knikken.
‘Kan je… kan je vanavond niet met me mee?’ zei de man stamelend.
Paulina keek hem smalend aan. ‘Heb je geld?’
De man likte zijn lippen. ‘Niet veel maar –‘ Hij liet enkele vieze muntjes zien. ‘Dit is wat ik nu nog heb…’
Paulina liep naar hem toe en klopte liefkozend op zijn slecht geschoren wangetje. ‘Dat is leuk geld, maar je weet ook wel dat ik véél beter ga verdienen als ik hier blijf. Misschien als je wat meer hebt,’ zei ze met een glimlach. ‘Zorg dat je snel aangekleed bent, over 5 minuten is er weer een nieuwe klant.’ Ze knipoogde en liep toen, waggelend met haar kont, de kamer uit.
Bij de bar stond een rokende man met een zonnebril op en een peuk in zijn hand. ‘Alstublieft meneer Argus,’ zei ze terwijl ze het geld dat ze had verdiend overhandigde. ‘Wat moet ik nu doen?’
Argus glimlachte tevreden. ‘Lieve Paulina, neem even een pauze. Op het terras heb ik wat eten en drinken en wat sigaretten neergelegd. Geniet ervan.’
En inderdaad, buiten lag er op een scheef houten tafeltje een bord met brood en een kommetje soep en een sigaret. Ze stak de sigaret op en ging op een krakkemikkig stoeltje zitten. Het zat niet lekker, maar de Meester wilde dat ze daar ging zitten en dan deed ze dat. Ze was dankbaar voor de pauze: ze had de hele dag gewerkt en vanavond zou ze tot sluiting ook gaan werken. Ze leunde achterover toen ze een grote wolk uitblies. Voordat ze aan haar avondeten begon hief ze haar sigaret en zei ze: ‘Op Meester Argus.’