Vraag niet waarom

[HpLovies]

Elli had hem altijd al graag horen praten. Nochtans was Trevor geen sociale vogel en was het vaak een iets of wat stille jongen geweest, maar als hij praatte – al ging het nu over plannetjes smeden toen ze zich nog in Zweinstein vertoefden of zoals nu, over zijn huidige werkplaats – dan was dat altijd vol met passie geweest. In zijn ogen zag ze kleine schitterende sterretjes van trotsheid en die vertrouwdheid deed de knoop die zich nog steeds in haar maag had gesetteld een beetje meer lossen.
‘Ik ben er nog nooit geweest nee, maar het lijkt me alsof je daar op je plek zit?’
Elli toverde een zachte glimlach tevoorschijn.
Niet veel later betrok deze toen Trevor over een broodje vis begon, en schudde haar hoofd.
‘Die zou ik niet riskeren,’ ze haalde zacht haar neus op, ‘Ik ga zelf voor dit slaatje gaan, denk ik. Maar ik weet niet goed of dat jouw smaak is?’
Eigenlijk was ze er zelf ook niet zo heel zeker van. En het was ook niet één van haar eerste keuzes geweest maar de knoop in haar maag vertelde haar dat een zwaardere maaltijd niet een al te best idee zou zijn. Verder bestelde ze een koffie, zwart met één klontje suiker. Na dat ook Trevor zijn bestelling door gaf draaide de vrouw zich hoorbaar zuchtend om en verdween samen met de lunchkaarten, die achter haar aan zweefden, de keuken weer in om de bestelling door te geven.
Elli had haar handen op de tafel voor hen gelegd en was, zonder ze het besefte, met ondefinieerbare en eigenlijk-niet-bestaande stofdeeltjes beginnen te friemelen terwijl haar blik naar die van Trevor afdwaalde. Ze keek hem voor het eerst sinds die dag écht aan en zag in een glimp de jongen van enkele jaren terug voor haar zitten. De gedachte aan vroeger maakte haar een beetje week. Hij was in die paar jaar tijd enorm veranderd en toch op een manier ook weer hetzelfde gebleven.
Elli glimlachte opnieuw, zacht.
‘Vertel me, wat is je favoriete opdracht tot nu toe al geweest?’