Een Vollemaansdeal

[Timsel]

Eleftheria ging op haar stoel zitten en gooide haar benen over elkaar heen terwijl ze een blik wierp op het menu – en dan vooral bij vlees. Sinds… het was gebeurd, om het maar zo te zeggen, had Eleftheria een voorliefde voor vlees gekregen. En dat terwijl ze altijd wel iemand was geweest die het graag bij een salade had gehouden. Ze moest immers op de lijn letten.
‘Ik wil graag een rozenwijn en de ossenhaas met de tomatensalade alstublieft,’ zei ze met een knikje tegen de ober terwijl ze het menu weer opvouwde. De obers hadden de bestelling van de andere twee afgenomen en werkten de order met een knikje af, waarna ze allemaal aan de slag gingen om hun order af te verwerken.
Eleftheria klapte in haar handen en keek de makelaars toen breed glimlachend aan. ‘Dankjulliewel dat jullie gekomen zijn. Het is heel lastig om tegenwoordig een huis te krijgen, maar gezien jullie reputatie zou dit geen probleem moeten zijn. Een vriendin van mij beval jullie aan in ieder geval, dus hopelijk leven jullie op aan deze lovende woorden die ze sprak: zakelijk, kortaf, efficiënt. Precies drie elementen waar ik naar zocht.’
Ze hief haar wenkbrauw op toen Valentine haar vroeg waarom ze weer terug was in Engeland. ‘Oh, je hebt de nieuwste Heks en Haard niet gelezen? Daar staat alles in,’ zei ze, gevolgd door een lachje. ‘Ik kan je in ieder geval vertellen dat ik gewoon mijn familie en vrienden heel erg miste. Een bijzaak is dat ik een relatie had met Lorcan Leveticus, weet je wel, die knappe advocaat. Uiteraard is dat helemaal de mist in gegaan, zoals dat ook stond op de voorpagina van de Ochtendprofeet, dus dat hoef ik niet allemaal te citeren,’ zei ze, opnieuw gevolgd door een lachje.
‘Ach ja, wellicht was het overhaast om weer terug te komen voor Leveticus. Mannen zijn toch niet te vertrouwen – ah, de wijn, heerlijk,’ zei Eleftheria verheugd toen een zwevende fles wijn verscheen en zichzelf voor haar glas inschonk. Ze hief haar glas op. ‘Op een succesvolle deal.’
Ze nam een grote slok. ‘Afijn, ik wilde dus een stuk land hebben bij een bos,’ zei ze, ter zake komend. ‘Of een berg. Ik hou ook héél erg van bergen. Ik hou gewoon ontzettend veel van de natuur. Lekker wandelen, lekker bloemetjes plukken, beesten spotten, lekker… bomen aaien? Nou ja, je weet het wel, ik ben écht een natuursnuiver. Mijn lichaam ook! Eén en al natuur. Niets ervan is nep, ongeacht wat die roddelpers dan allemaal over me beweert,’ grinnikte ze. ‘Ik wilde eigenlijk een natuurgebied bij Londen kopen, maar het schijnt dat dat een “beschermd natuurreservaat” is en dat je daar geen gebouwen in mocht bouwen. Nu wil ik dus dat jullie dat voor mij regelen: een woning in een natuurgebied. Het liefste zo ver mogelijk verwijderd van mensen. Maar wel op redelijke vliegafstand naar Londen voor m’n werk. Je weet wel, roddelpers en zo. Kennen jullie dat soort gebieden? Wat is een beetje leuk? Geen zorgen over het Ministerie of van die natuurgekkies, ik dek alles.’