Blame it on the Booze

[Nano]

Toen Valarie bebloed de kamer in verschijnselde ging er van alles door Nyx heen. Hij maakte zich lichtjes zorgen om haar, toen Valarie zei dat ze oké was, gleed die zorgen al snel van hem af. Het eerste wat hem opviel was de stok die ze vast had. Het was daadwerkelijk de stok die hij voor haar had gemaakt.
Hij transformeerde naar zijn menselijke vorm en sloeg zijn benen over elkaar. "Surprise Surprise" zei hij droogjes, waarna hij een sigaret uit zijn vest haalde en Valarie er ook een aanbood. "Ik was in de buurt." zei hij, waarna hij glimlachte en zijn sigaret aanstak. "Nee, ik miste je aanwezigheid. Het is best saai om alleen maar ja-knikkers rondom je te hebben." Die woorden schoten sneller uit zijn mond dan dat hij verwacht had. Was het zo?
Nyx liet zijn ogen even over Valarie heen glijden. Ze was veranderd. Ze was afgevallen, en niet te zuinig. Daarnaast heeft ze haar ogen met een of andere vloek blauw gekleurd. Stond haar niet verkeerd.
"Staat je goed, een maatje minder." zei hij, waarna hij een trek van zijn sigaret nam. "Niet dat je er verkeerd uitzag met. Je snapt wat ik bedoel."
Hij borg zijn pakje sigaretten op en keek een beetje bleu voor zich uit. "Dus. Waar ben je geweest? Je had zoiets van, hé Nyx, Succes, ik stuur een keer een uil met zakelijke informatie en daar laat ik het bij?" viel hij haar direct aan. Hij waardeerde het niet, het stelde hem alleen teleur. Hij dacht dat ze een bondgenootschap hadden. Op een persoonlijk niveau. "Je weet toch dat ik moeite heb met de eerste stap zetten." grapte hij direct verder. Hij wou haar niet beledigen of in een hoekje duwen, hij wou alleen laten merken dat hij het niet oké vond.
Nyx nam nog een trek van zijn sigaret en keek Valarie recht aan. “Maar even zonder grappen, Hoe is het met je? En dan bedoel ik, met jou? Niet met je dooddoeners.”