‘Ik vraag het je nog één keer heel aardig… Antwoordt je eerlijk, dan ben ik heel blij met je, en dan kunnen we doen alsof er niets gebeurd is.’ Valaries zachte stem fluisterde in het oor van de gemartelde onschuldige Olivier Kwint. Ze likte met haar gevorkte tong in zijn oor en haar toverstok gleed langs zijn nek. ‘Je laatste waarschuwing, Kwint… hoe kom ik in het Departement van Mystificatie?’
Er volgde een stilte, enkel gevuld door het zachte gehuiver van Kwint. Zijn ogen waren bloeddoorlopen van urenlang verhoor en Valarie staarde hem kwaadaardig aan. Er volgde geen enkel antwoord. Valarie begon haar geduld te verliezen. ‘HOE. KOM. IK. IN. HET. DEPARTEMENT. VAN. MYSTIFICATIE?’
Een nieuwe stilte. En toen, zachtjes, maar heel duidelijk te horen, sprak Kwint. ‘Dat zal je nooit te weten komen, Lingaard.’
Valarie schreeuwde het uit van woede. Zonder er erg in te hebben boorde ze haar lange nagels in het gezicht van de onschuldige Ministeriemedewerker, trok ze weer uit zijn vlees en doorboorde ze zijn hart met het mes dat ze in haar handen had. Ze vloekte nog harder toen hij levenloos in elkaar zakte. Met een paar bewegingen van haar toverstok werden alle spullen in de donkere kerker opgeblazen, en ze zette haar scherpe tanden in zijn huid, zodat ze toch nog profijt van hem had en slokte de hap vlees in haar mond op.
Toen ze klaar was met kwaad zijn bekeek ze zichzelf hijgend in de gebarsten spiegel aan de muur. Haar jurk zat onder het bloed. Ze snakte naar adem en wist met een toverspreuk haar ademhaling onder controle te krijgen. Haar hunker naar mensenvlees was groot. Te groot. Was ze de grens overschreden? Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Was er wel iets zoals te ver gaan? En wat waren de consequenties?
Haar gedachten werden onderbroken door gebonk boven. Alert trok ze haar toverstok en sloop ze de trap op. Toen ze voor de deur stond, Verschijnselde ze in de kamer met haar stok gericht op de inbreker die het flink zou bezuren en – zag dat het Nyx was.
‘Nyx?’ zei ze. Ze wist niet waarom, maar ze was verbaasd. Ze had hem een hele lange tijd niet gezien – en hij haar niet. Ineens voelde ze zich weer als een 17-jarige, zoals ze eigenlijk was. Nyx was de enige persoon op de aarde waarvan ze blij was hem te zien. Niet dat ze dat ooit toe zou geven. Wel was ze zich bewust van het feit dat ze helemaal onder het bloed zat.
‘Sorry van het bloed, ik – alles is oké, het is alleen een beetje druk en zo,’ zei ze terwijl ze zijn blik ontweek. Ze hadden elkaar al heel lang niet gezien of gesproken. Valarie was zonder uitleg verdwenen. Dat was al een hele tijd geleden. Twee maanden? Drie maanden?
Er volgde een stilte, enkel gevuld door het zachte gehuiver van Kwint. Zijn ogen waren bloeddoorlopen van urenlang verhoor en Valarie staarde hem kwaadaardig aan. Er volgde geen enkel antwoord. Valarie begon haar geduld te verliezen. ‘HOE. KOM. IK. IN. HET. DEPARTEMENT. VAN. MYSTIFICATIE?’
Een nieuwe stilte. En toen, zachtjes, maar heel duidelijk te horen, sprak Kwint. ‘Dat zal je nooit te weten komen, Lingaard.’
Valarie schreeuwde het uit van woede. Zonder er erg in te hebben boorde ze haar lange nagels in het gezicht van de onschuldige Ministeriemedewerker, trok ze weer uit zijn vlees en doorboorde ze zijn hart met het mes dat ze in haar handen had. Ze vloekte nog harder toen hij levenloos in elkaar zakte. Met een paar bewegingen van haar toverstok werden alle spullen in de donkere kerker opgeblazen, en ze zette haar scherpe tanden in zijn huid, zodat ze toch nog profijt van hem had en slokte de hap vlees in haar mond op.
Toen ze klaar was met kwaad zijn bekeek ze zichzelf hijgend in de gebarsten spiegel aan de muur. Haar jurk zat onder het bloed. Ze snakte naar adem en wist met een toverspreuk haar ademhaling onder controle te krijgen. Haar hunker naar mensenvlees was groot. Te groot. Was ze de grens overschreden? Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Was er wel iets zoals te ver gaan? En wat waren de consequenties?
Haar gedachten werden onderbroken door gebonk boven. Alert trok ze haar toverstok en sloop ze de trap op. Toen ze voor de deur stond, Verschijnselde ze in de kamer met haar stok gericht op de inbreker die het flink zou bezuren en – zag dat het Nyx was.
‘Nyx?’ zei ze. Ze wist niet waarom, maar ze was verbaasd. Ze had hem een hele lange tijd niet gezien – en hij haar niet. Ineens voelde ze zich weer als een 17-jarige, zoals ze eigenlijk was. Nyx was de enige persoon op de aarde waarvan ze blij was hem te zien. Niet dat ze dat ooit toe zou geven. Wel was ze zich bewust van het feit dat ze helemaal onder het bloed zat.
‘Sorry van het bloed, ik – alles is oké, het is alleen een beetje druk en zo,’ zei ze terwijl ze zijn blik ontweek. Ze hadden elkaar al heel lang niet gezien of gesproken. Valarie was zonder uitleg verdwenen. Dat was al een hele tijd geleden. Twee maanden? Drie maanden?
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)