Een Vollemaansdeal

[Rowace]

‘Ik heb werkelijk geen idee,’ verzuchtte Valentine. ‘Denkelijk niet.’
Ze wachtten nu al bijna een uur. Dat kwam natuurlijk deels doordat ze sociaal een kwartier voor de afspraak al waren aangekomen in het restaurant, maar grotendeels was het de schuld van hun gast, die een halfuur geleden al aan de late kant was en nog steeds niet was komen opdagen. Valentine dacht niet dat er ook maar íémand was die zo lang wachten waard was, en dan was Eleftheria Aphrodisiac ook nog eens de vragende partij.
Valentine had haar een jaartje meegemaakt op Zweinstein en toen had ze al de indruk gewekt dat haar naaldhakken ervoor zorgden dat ze met haar hoofd in de wolken liep. Blijkbaar was er niet heel veel veranderd. Ze zou toch beter haar best moeten doen als ze hun hulp wilde. Als ze al moeite had om op tijd te komen voor een simpele dinerafspraak, waarom zouden ze haar dan vertrouwen met hun geld en vastgoed?
Het was de obers te prijzen dat ze hen geen enkele neerbuigende blik toewierpen, ook al hadden ze nog steeds niet besteld. Alsof ze hopeloos verliefde tieners waren die wachtten tot hun blinddate zou arriveren – ze komt écht écht écht nog wel, hoor!
Net wilde Valentine gehoor geven aan het voorstel van zijn vrouw door een ober hun kant op te wenken, toen Aurora subtiel in de richting van de ingang gebaarde met haar hoofd. Eleftheria Aphrodisiac was een verschijning die moeilijk over het hoofd te zien was. Zijn ergernis borrelde naar de oppervlakte, maar Valentine wierp de jonge vrouw een afgemeten glimlachje toe terwijl ze Aurora uitbundig op de wangen kuste. Ook hij ontkwam niet aan een nepzoen, waarbij haar fijne jukbeen tegen de zijne streek en haar gigantische oorbel in zijn wang prikte.
Zijn blik kruiste die van zijn vrouw en zijn irritatie smolt traag, als ijs in een geopende vriezer. Blijkbaar had iets aan deze blondine Aurora’s interesse gewekt. Langer dan een halve tel had hij niet om een nieuwe strategie voor dit gesprek te bepalen – en wat viel er helemaal op te maken in een fractie van een moment?
Toch verzachtte zijn geringschattende blik een beetje toen hij zich tot Miss Aphrodisiac richtte. ‘Ga zitten,’ gebood hij met een gebaar naar een stoel, en hij knipte met zijn vingers om een ober te sommeren, die prompt met menukaarten verscheen. Valentine wuifde ze weg. Als haar late entrée een indicatie was van haar besluitvaardigheid, had hij geen zin om te wachten terwijl Aphrodisiac wikte en woog wat ze zou bestellen. ‘We nemen de zeevruchten, drie gangen, en een fles witte sancerre-bordeaux voor de tafel. En we zien het graag snel verschijnen, want onze metgezel was wat laat voor onze afspraak…’ Met die zin gebaarde hij de jonge ober dat hij wel weer kon vertrekken en richtte hij zich weer tot zijn nieuwe tafelgenote. ‘Wel, gedane zaken nemen geen keer. Vertel eens, wat brengt je terug in Engeland? Ik had vernomen dat je overwoog een tweede onderkomen te zoeken in Griekenland. Klopt dat? Dan valt het regenachtige Londen je vast tegen.’