16 going on 20

[AlessaJess]

Jareths opmerkingen over het daten waren waarschijnlijk een manier voor hem om op een subtiele manier aan haar door te geven dat ze wel een soort van een punt had, zonder dat hij het echt hardop hoefde te zeggen. Ze zag gelijk waarom de twee jongens zo lang vrienden waren geweest. Beide waren nou niet echt van de directe communicatie. Of dat dacht ze tenminste, tot Trevor zijn mond opentrok. Haar eigen mond viel open. Als versteend stond Blue te kijken naar het drama dat zich voor haar ogen afspeelde. De hele situatie ging van kwaad tot erger tot iets wat duidelijk nóg heftiger was dan dat.
Het ene moment maakte Jareth nog een opmerking druipend in zelfverachting, het volgende moment waren de twee jongens elkaar nog net de huid niet vol aan het schelden. Blue zag de situatie compleet uit de hand lopen. Zag het escaleren tot een ruzie die veel verder ging dan wat er allemaal werd gezegd. De blik in Trevors ogen beangstigde haar.
“Allebei, koppen dicht!”
Met korte uithalen van haar toverstok snoerde ze de twee jongens de mond. En aangezien ze de silencio niet nonverbaal konden opheffen, zou dat nog wel even zo blijven ook.
“Trevor, letterlijk alleen de eerste zin van die tirade was ook maar enigszins acceptabel richting een vriend. Letterlijk, een sarcastische, stille badboyreputatie geeft je geen excuus om iemand verbaal vanuit het niets compleet op zijn bek te geven!” Ze keek hem met grote ogen aan. Ze had nog nooit zo’n ruzie meegemaakt tussen vrienden en had geen idee hoe ze dit aan moest pakken. Maar ze kende Trevor goed genoeg om te weten dat dit geen seconde verder mocht escaleren als ze dit nog op een of andere manier wilde redden. Ze was niet eens zeker of ze dat nu nog voor elkaar konden boksen.
“En jij –” Ze richtte zich tot Jareth, die zonder dat ze het had gemerkt compleet in was gestort. De tranen gleden over zijn gezicht en haar woorden bleven bijna in haar keel steken. Bijna. “Ik weet niet wat er met jou aan de hand is, Jareth, en ik wil het er heel graag rustig met jullie over hebben, maar in welk universum is het ook maar enigszins oké om niet alleen je beste vriend zo uit te schelden, maar om dát soort ongevoelige opmerkingen te maken? Wat geeft je het recht om iemands mentale gezondheid zó in zijn gezicht te gooien!?”
Ze draaide zich met een ruk weer om naar Trevor.
“En dat geldt ook voor jou! Verslavingen zijn niks anders dan een vergevorderde mentale ziekte en hoe is het in zwereldsnaam mogelijk dat jullie dat niet van elkaar begrijpen?! Wat ben ik hier? Een soort moedereend? Doe normaal, jongens!”
Ze greep met beide handen haar nek vast en zakte terug op de stoel. Maar ze voelde zich compleet ongemakkelijk na die tirade en stond gelijk weer op.
“Ik ga jullie allebei jullie stem weer teruggeven, maar waag het niet om elkaar weer naar de keel te grijpen!” Ze haalde een keer diep adem en pakte haar toverstok goed vast. Ze had nog nooit spreuken op haar vrienden gebruikt – niet op deze manier in ieder geval. Er voelde iets heel erg verkeerds aan. Maar ze had ook geen idee wat ze anders had kunnen doen. Wat ze had moeten doen.
Ze zwiepte haar toverstok twee keer door de lucht en hoopte maar dat ze de spreuken correct gedaan had. Ze had niet de behoefte om het na te vragen.