Moonlight Records

[AlessaJess]

Waar ze verwacht had dat hij haar hand zou pakken, nam hij haar arm beet in een vervormde manier van handenschudden die waarschijnlijk heel normaal was voor het gezelschap waar ze zich in bevond. Het was werkelijk belachelijk vermoeiend dat ze nergens gewoon vanuit kon gaan. Ze voelde zich als een soort alien op de wereld die de gewoontes en gebruiken van De Mensheid nog niet helemaal onder de knie had. Toch moest ze grinniken om zijn opmerking.
“Ik durf te bestrijden dat de neef van mijn huisgenoot en iemand die overduidelijk veel over mij weet ‘jan en alleman’ genoemd mag worden, maar je hebt wel een punt.” Ze haalde haar schouders op. “Ik moest gewoon even het huis uit. Niks ten nadele van je neef, absoluut niet zelfs, maar het is soms een beetje intens om continu bij dezelfde persoon te zijn.”
Op dat moment liet hij haar arm los en besloot met iets wat óf het slechtste excuus ooit, óf een medische conditie waar hij zich op na moest laten kijken was, haar mee op de thee te vragen. Al liet hij het volledig aan haar. Valentine mocht dan wel wat stijfjes overkomen – al kon dat ook gewoon zijn omdat hij niet helemaal in de winkel leek te passen – maar hij wist het op een of andere manier voor elkaar te krijgen om steeds met de perfecte combinatie van interesse en respect voor haar gevoelens te reageren op wat ze maar ook zei. En misschien geloofde ze hem daarom toen hij voorstelde om elkaar opnieuw te leren kennen. Het klonk als een complete no-strings-attachedsituatie en na de druk die ze de afgelopen dagen toch op haar schouders had voelen drukken…
“Ja, graag zelfs. Zolang het niet te veel in de weg zit met wat je verder vandaag nog moet doen, zou ik dat erg leuk vinden.”
Ze wachtte bij de uitgang tot hij afgerekend had, haar rug tegen de muur aan, zo lang mogelijk dit spektakel van een winkel in zich opnemend als ze maar kon. Het was echt bizar om te zien wat magie allemaal kon creëren.  
“Dus, had je toevallig een plek in gedachten? Dit komt misschien als een shock,” vertrouwde ze hem met een sluwe glimlach toe, “maar ik heb geen idee hoe Londen in elkaar zit, laat staan waar we heen kunnen, dus ik vertrouw een beetje op jou.”