Weg

[Rowace]

Damien keek half verschrikt op. Hij had niet gehoord dat Eliza weer was binnengekomen, tot ze hem aansprak. Geruisloos sloot ze de deur achter zich en met haar gracieuze, vederlichte stappen stond ze opeens naast hem. Haar blik was niet langer zo wild als toen ze hadden gezoend en haar gebruikelijke ontspannen grijns speelde om haar lippen – niet dat hij naar haar lippen keek. Gauw ging hij verzitten.
Ongemakkelijk kuchte hij. ‘Het zal niet nog eens gebeuren,’ beloofde hij, waarop ze plaatsnam naast hem.
Hij wierp haar een opgelaten blik toe, en merkte dat hij haar kon aankijken zonder de behoefte te voelen zich nogmaals op haar te storten. De intense spanning die tussen hen had gehangen vanaf het moment dat ze over de drempel was gestapt, leek te zijn opgelost met hun kus. Opluchting overspoelde hem en hij opende zijn houding wat verder. Eindelijk voelde hij zich echt ontspannen. Eindelijk kon hij er voor haar zijn op de manier die ze van hem verlangde: als een vriend. En verder niks.
Hij was het servet opnieuw vrijwel vergeten – spanning of niet, ze bleef oogverblindend – tot ze erop wees. Dat was zo heerlijk aan Eliza: ze wond nergens doekjes om en sloot discussies of ongemakkelijke gesprekken even makkelijk als boeken. Eén sarcastische opmerking was voldoende om het onderwerp te laten rusten. Al keek ze nu een stuk minder overtuigd dan normaliter. Ze was duidelijk van haar stuk gebracht door alles wat er de afgelopen dag gebeurd was. Maar ze zwolg geen moment in zelfmedelijden, dus deed Damien dat ook niet.
‘Ja,’ zei hij. ‘Al weet ik nog steeds niet precies wat je van plan bent. Een wraakalbum? In je eentje tegen de band ingaan?’ Plotseling besefte hij iets. ‘Weten zij eigenlijk wel waar je bent? Je management en zo, bedoel ik?’
Eliza leek hem niet het type dat zich netjes ziek zou melden voordat ze de benen nam. En ‘wraakalbum’ klonk bepaald alsof ze van plan was om alle schepen achter zich te verbranden, als dat betekende dat Marsha en Alex een zeemansgraf tegemoet zouden gaan. Nevenschade nam ze voor lief, daarvoor kende hij haar goed genoeg. Maar ook op deze schaal? Het ging hier niet om een paparazzo die ze een toontje lager wilde laten zingen, of een al te handtastelijke fan. Dit ging om haar band, haar levenswerk. Er waren veel meer mensen betrokken dan alleen Marsha en Alex.