07/03/2021, 17:44
De jongen keek haar een beetje stenig aan vanaf het moment dat ze haar mond opentrok. Maar het moment dat ze hem Trevor noemde, werden de jongens wangen lichtrood en ze zag iets door zijn ogen flitsen, al had ze geen idee wat het was. Zeer waarschijnlijk geen Trevor, dus.
Ze wilde al inspringen om iets te zeggen. Het beter uit te leggen, toen hij een haar volledig onbekende quote citeerde over mensen die herinnerd willen worden en hij haar een beetje ongemakkelijk toelachte. En toen kwam de kers op de taart: neven.
Ze had net Damiens neef Trevor genoemd. Op zich was het beter dan als ze een compleet onbekend persoon aan had gewezen als de nieuwe tweelingbroer van haar huisgenoot, maar zij zou er ook een hekel aan hebben als iemand haar zou vergelijken met haar tante Annabelle. Als er iemand niet het soort persoon was dat Hazel wilde zijn, was zij het wel. Geen idee of Trevor het soort persoon was dat Valentine wilde zijn, maar zijn uitdrukking leek ‘nee’ te suggereren. Toch keek hij haar, ondanks de faux-pas, vriendelijk aan.
Daarnaast wist hij duidelijk wel wie zij was, maar was hij galant genoeg om haar zowel een compliment als een uitweg te geven uit dit gesprek, mocht ze die willen. Ze voelde gelijk een glimlach op haar gezicht bloeien en maakte een kleine nep-plié.
“Guilty as charged. Alleen, Hazel. Alsjeblieft. Blue… zegt me niet zo veel. Het is allemaal een beetje een lang verhaal – sorry dat ik je niet herkende trouwens, goed om je te… zien… Valentine – maar ik ben mijn geheugen soort van een beetje… kwijt.” Ze lachte hem een beetje schaapachtig toe, terwijl de woorden uit haar mond leken te vallen. “Geen idee wie jij bent. Maar vat dat alsjeblieft niet te persoonlijk op, want ik heb ook geen idee wie ik ben, dus, dat is iets waar je je aan op kan trekken? Soort van.”
Ze beet op haar lip.
In alle eerlijkheid, had dat slechter gekund.
Ze stak haar hand naar hem uit. “Gewoon voor de formaliteit, als je het niet erg vindt. Hazel Hathaway. Leuk om je te ontmoeten Valentine… ook Hathaway, vermoed ik?” Zo vreemd om haar eigen naam aan compleet onbekende blijkbaar-kennisen uit te moeten lenen. Hoeveel Hathaways kende ze eigenlijk?
Ze wilde al inspringen om iets te zeggen. Het beter uit te leggen, toen hij een haar volledig onbekende quote citeerde over mensen die herinnerd willen worden en hij haar een beetje ongemakkelijk toelachte. En toen kwam de kers op de taart: neven.
Ze had net Damiens neef Trevor genoemd. Op zich was het beter dan als ze een compleet onbekend persoon aan had gewezen als de nieuwe tweelingbroer van haar huisgenoot, maar zij zou er ook een hekel aan hebben als iemand haar zou vergelijken met haar tante Annabelle. Als er iemand niet het soort persoon was dat Hazel wilde zijn, was zij het wel. Geen idee of Trevor het soort persoon was dat Valentine wilde zijn, maar zijn uitdrukking leek ‘nee’ te suggereren. Toch keek hij haar, ondanks de faux-pas, vriendelijk aan.
Daarnaast wist hij duidelijk wel wie zij was, maar was hij galant genoeg om haar zowel een compliment als een uitweg te geven uit dit gesprek, mocht ze die willen. Ze voelde gelijk een glimlach op haar gezicht bloeien en maakte een kleine nep-plié.
“Guilty as charged. Alleen, Hazel. Alsjeblieft. Blue… zegt me niet zo veel. Het is allemaal een beetje een lang verhaal – sorry dat ik je niet herkende trouwens, goed om je te… zien… Valentine – maar ik ben mijn geheugen soort van een beetje… kwijt.” Ze lachte hem een beetje schaapachtig toe, terwijl de woorden uit haar mond leken te vallen. “Geen idee wie jij bent. Maar vat dat alsjeblieft niet te persoonlijk op, want ik heb ook geen idee wie ik ben, dus, dat is iets waar je je aan op kan trekken? Soort van.”
Ze beet op haar lip.
In alle eerlijkheid, had dat slechter gekund.
Ze stak haar hand naar hem uit. “Gewoon voor de formaliteit, als je het niet erg vindt. Hazel Hathaway. Leuk om je te ontmoeten Valentine… ook Hathaway, vermoed ik?” Zo vreemd om haar eigen naam aan compleet onbekende blijkbaar-kennisen uit te moeten lenen. Hoeveel Hathaways kende ze eigenlijk?