Weg

[AlessaJess]

Het duurde zo’n tien minuten voor ze alle losrennende splinters van gedachten weer genoeg in elkaar had weten te puzzelen dat ze kon stoppen met zichzelf mentaal te geselen. En toen nog vijf minuten extra om weer een vorm van kolkende onrust aan te nemen die minder extreem en beter te handelen was dan de complete opgefoktheid die ze net voelde.
Toen pas stapte ze de kamer weer in.
“Dat was niet het soort wraak dat ik bedoelde, weet je.” Ze deed de deur zachtjes achter zich dicht en draaide zich om naar Damien die met haar servet, een papiertje en een pen in zijn handen zat. Hmm.
“En hoewel ik moet bekennen dat het niet het domste idee is dat ik ooit heb gehad,” haar hoofd schoot terug naar het doosje dat ze zojuist weg had gegooid voor ze het van zich af kon schudden. “denk ik dat we het er over eens kunnen zijn dat het ook niet mijn beste idee ooit was. Dus.”
Ze schoof naast hem op de bank, compleet vertrouwd in de wetenschap dat hij haar met geen vinger aan zou raken. “Kan ik ervan uitgaan dat het feit dat jij door mijn spullen aan het gaan bent, betekent dat je mee wil helpen?”
Ze keek hem aan, halfslachtig haar vingers kruisend in de hoop dat het inderdaad een ja was van zijn kant. Hopend dat ze niet te ver waren gegaan, dat ze geen pad in waren geslagen waar ze niet van terug konden komen. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen als dat wel het geval was. Als ze ook hem kwijt was geraakt vandaag. De diepe put van pijn en smeulend vuur in haar maag die ze momenteel zou beschrijven als hel, gaf een scherpe ruk. Niet ook Damien.