Drie jaar eerder

[AlessaJess]

Naar mij zal ze luisteren. Als er iemand is waar haar moeder naar zou luisteren, is het Valentine wel; een rijke jongeman van een vooraanstaande familie. Maar Aurora ziet de glinster in haar moeders ogen weer toen ze het haar aankondigde, en ze weet met een misselijkmakende zekerheid dat er niks is dat Valentine kan zeggen om haar moeder van gedachten te laten veranderen.
Haar hart scheurt open bij zijn voorstel, het beeld van haar broer meer dan ze op dat moment kan verdragen. “Ik kan niet weglopen, Val.” Ze stapt naar hem toe, dwingt hem haar aan te kijken en schudt haar hoofd zachtjes. “Niet. Ik heb niemand die mij zou kunnen ondersteunen. Ik zou niet weten hoe ik mezelf zou moeten ondersteunen en zeg niet dat jij me zou helpen, want we weten allebei dat als ik verstoten ben, jouw familie je zou dwingen mij te mijden als de drakenpokken.” De enige reden dat ze dat antwoord überhaupt voor hem klaar heeft liggen, is omdat het een van de opties was die ze op dag één de revue had laten passeren.
Ze trekt Valentine een stukje mee terug naar het kleed dat hij net heeft neergelegd. “Ik waardeer je zelfverzekerdheid, maar denk je echt dat je mijn moeder kan overtuigen dat ik iets anders nodig heb?” Haar hart knijpt zich samen en ze moet zichzelf dwingen om de woorden eruit te persen. “Ze heeft haar hele leven al gezocht naar een manier om me beter te maken. Om me te kneden tot het perfecte popje van een dochter dat ze eigenlijk nooit heeft gewild, maar dat beter is dan hetgeen ze nu heeft.” Haar moeders woorden galmen door haar hoofd. Woorden die ze keer op keer, jaar na jaar heeft gehoord in allerlei verschillende samenstellingen, met tonen variërend van minachtend tot ziedend. “Ik ben ‘een schande voor de familie’. Hoe ga je haar dat uit haar hoofd praten, terwijl ze nu de perfecte oplossing heeft?” De perfecte uitweg.
Ze weet dat ze zich eigenlijk zou moeten schamen voor die openhartigheid, dat ze tegen de grenzen van haar trots zou moeten botsen, maar het voelt… hol. Alsof het allemaal geen waarde meer heeft nu. De eer, trots, bedaardheid, uiterlijke schijn… Alle aspecten die een Brontëvrouw moet hebben. Scherven van het meisje dat hoopte op een toekomst waarin die componenten haar zouden redden. Te dom om te beseffen dat redding voor sommigen nou eenmaal niet is weggelegd. En al helemaal niet voor wilde meisjes die liever in de zee zouden verdrinken dan te stikken in geforceerde huwelijken met dominerende tirannen.