Weg

[AlessaJess]

Hij pakte het papiertje voorzichtiger op dan ze voor mogelijk had gehouden, alsof hij een babyvogeltje in zijn handen moest beschermen. Zijn ogen vlogen over de regels heen, tot ze weer op haar belandden. Zijn blik leek door haar heen te willen boren, haar ziel te bestuderen en te ontleden. Haar adem had altijd gestokt als hij haar zo aankeek. Blijkbaar had het zelfs nu de memo nog niet gekregen dat het dit niet meer hoorde te doen.
Zijn stem klonk hees en betoverend.
 “In ieder geval heeft die mond niet ergens gezeten waar hij niet hoort.” Het was eruit voor ze er erg in had. Ze deed haar mond open – sloot hem weer. Ze liet haar ogen even door de kamer dwalen voor ze weer terug op Damiens koortsige goudbruine ogen landden. Ze kende die blik. “Behalve aan de wijn die jouw hele verstand nu blijkbaar in beslag heeft genomen.” Ze grijnsde hem toe, maar ze voelde een scherpe steek in haar hart. Ze leunde over de tafel naar hem, liet haar ogen even naar de grond springen voor ze hem weer aankeek en beet op haar lip. Ze pakte zijn kaak beet en liet haar gezicht langs zijn wang glijden tot ze in zijn oor fluisterde. “Je hebt me drie jaar niet gezien, en dít is het moment dat je kiest om uit te vinden of je nu eindelijk iets minder bij me onder de plak zit als je aangeschoten bent?” Ze gaf hem heel even voor ze zich weer terug trok en achterover leunde op de bank.