Weg

[Rowace]

‘Een heel album ook meteen.’ Hij zag het haar doen. Hij kende haar goed genoeg om te weten wanneer een ingeving slechts tijdelijk was, en wanneer ze op het punt stond om zich met gespreide armen in een maandenlang, obsessief project te storten. Een wijs man had ooit gezegd dat je je nooit moest laten inspireren door wrok, die een slechte raadgever was. Maar die man had Eliza Dayes nog nooit ontmoet en het vuur achter in haar ogen zien branden als ze boze woorden pende.
Met een klap landde een smoezelig servet op tafel, zo resoluut dat de wijn in zijn glas ervan kolkte. Het papier was op meerdere plaatsen gerimpeld van waterdruppels – tranen? – die erop waren gespat. Het hele oppervlak was gevuld met zinnen en kreten, die kriskras waren neergepend. Het zachte papier was gescheurd waar Eliza te hardhandig had geschreven en de vochtige plekken maakten de inkt slecht leesbaar.
Damien keek van haar naar het servet en weer terug. Ze keek hem recht in de ogen en meende het. Ze ging dit echt doen; ze had de lucifer al aangestoken.
‘Volgens mij,’ zei Damien, ‘heb ik je nog nooit zo veel willen zoenen als nu.’