Moonlight Records

[AlessaJess]

Terwijl Hazel door de binnenstad van Londen struinde, bleef haar schuldgevoel maar aan haar knagen over hoe ze uit was gevallen naar Klaagjongen. Ze had er geen spijt van dat ze het had gedaan, want hij had er duidelijk om gevraagd, maar de manier waarop was zo… kil geweest. Ze maalde het om in haar hoofd toen haar opeens een winkeltje opviel. Niet omdat de rest van de mensen op straat er straal overheen leken te kijken, maar omdat er een kleine man met een groot hoofd en nog grotere ogen uit kwam lopen die ze meteen herkende als een huiself.
Ze stond direct stil. Waar was die informatie vandaan gekomen? Ze had geen idee, maar het moment dat ze de huiself zag, was het alsof er een encyclopedie in haar hoofd open was geslagen met meer informatie over het wezen dan waar ze zich raad mee wist.
Ze keek de elf na die een paar passen van de winkel af een steegje in leek te lopen en daarna niet meer verscheen.
Ze stond een paar tellen stil terwijl ze een keuze probeerde te maken. Een paar stappen voordat ze bij de deur was, las ze de woorden Moonlight Records op de gevel. Als dit was wat ze dacht dat het was… Binnen was een paradijs aan muziekplaten die door de lucht zweefden en zichzelf op verschillende planken plaatsten. Een aantal mensen in vreemde gewaden – maar ook een aantal die er ongeveer net zo normaal uitzagen als Damien – liepen rond te snuffelen, zowel op de grond als op plateaus die de tovenaars zelf leken te besturen om bij de planken te komen die tot zo’n drie meter boven haar hoofd liepen. Haar mond viel open. Tot het moment dat een schelle stem haar opschrok.
“Nou? Kom je nog naar binnen?” Een andere huiself zat achter de toonbank en keek haar met samengeknepen ogen aan. “Dreuzel zeker.”
Dreuzel. Non-magiër.
“Nee, absoluut niet. Gewoon. Erg onder de indruk.” Ze glimlachte naar hem en deed snel de deur achter zich dicht en liep de winkel in. Alsof dreuzels hier überhaupt naar binnen zouden kunnen komen.
Weer voelde ze zichzelf verstijven, maar haar mondhoeken weigerden in een plooi te blijven en trokken omhoog. Ze herinnerde zich dingen. Ze groef haar hoofd af naar waar al die informatie vandaan was gekomen, maar daar vond ze weer niks anders dan een zwart gat. Zo langzamerhand begon dat zwarte gat in haar geheugen steeds meer een ding te worden. Waar ze een paar dagen eerder had gedacht dat ze van elfjarige Hazel naar 23-jarige Hazel was gesprongen en ze in niks was veranderd, voelde ze aan van alles in zichzelf dat ze niet meer hetzelfde was als vroeger. Elfjarige haar zou zich vanmorgen stil hebben gehouden en later Damien zijn gaan troosten in plaats van zich zo offensief te gedragen. Ze was anders. En ze wist niet goed hoe ze zich daar over moest voelen. Maar ze wist wel dat ze zich in de afgelopen drie dagen niet beter had gevoeld dan in de afgelopen tien minuten en daar ging haar hart een heel stuk sneller van kloppen. Met een gevoel van overwinning waar ze de wereld mee aankon, begon ook zij door de platen heen te bladeren.