Moonlight Records

[Rowace]

Tot de drakenpest Blue had geveld, had Damien zich niet voor kunnen stellen dat ze ooit uit de pas zouden kunnen lopen met elkaar. Ze woonden nu al jaren samen en dat had hun vriendschap eigenlijk alleen maar gesterkt. Ze kibbelden natuurlijk wel eens over banaliteiten als de was, boodschappen of de vraag of het feestje vanavond dit keer alsjeblieft écht om tien uur afgelopen mocht zijn, omdat de ander een deadline had de volgende ochtend, maar geen van die dingen had ooit echt tussen hen in gestaan.
Het geheugenverlies was heel wat anders. Op de een of andere manier leken ze allebei niet langer in staat om duidelijk te maken wat ze dachten en wilden, en op te pikken wat de ander aangaf.
Dat was de voornaamste reden dat Damien geen antwoord paraat had toen Blue plotseling achter hem opdook en aankondigde dat ze de deur uit ging. Ze zag er beter uit dan in dagen, de dikke wallen onder haar ogen niet meegerekend. In ieder geval waren haar ogen niet langer bloeddoorlopen en gezwollen van het huilen. Ook klonk ze opgewekter en ze maakte zelfs een grapje.
Ergens voelde hij een vleugje dankbaarheid jegens Jeffrey – terwijl ze zich tegen hem afzette, zette ze zichzelf neer als Damiens bondgenote, vriendin. Wij tegen hem. Ze stuurde een dodelijke blik naar Jeffrey. Damien kon zich niet herinneren wanneer Blue voor het laatst iemand had uitgekafferd, maar hij kon eraan wennen. Blijkbaar was Trevors invloed op haar nog niet compleet weggevaagd, ook al kon ze zich niet herinneren wie dat was.
Pas toen ze de tas van de keukentafel pakte, drong de inhoud van haar woorden echt tot hem door.
‘Nee, nee, je hoeft niet weg,’ zei hij. ‘Ik heb al met m’n docent geregeld dat ik die opdracht kan uitstellen. Jeffrey ging juist net –’
Maar de gangdeur werd dichtgetrokken, waarna ook de voordeur open- en dichtging.
‘Ik hoop dat je blij bent,’ bitste hij tegen Jeffrey. ‘Nu is ze weg! Alleen omdat jij zo nodig huiswerk wilt maken. Zoals ik al zei, schrijf Michaelson en los het met hem op. En nu m’n appartement uit.’
Jeffrey was blijkbaar overdonderd door Blues blik of wellicht begreep hij eindelijk wat er aan de hand was, want hij droop af. Damien volgde hem de gang op, maar zag Blue nergens. Als ze de lift had genomen, was ze inmiddels al buiten. Alleen als hij zou rennen, kon hij haar inhalen. Damien wilde dolgraag achter haar aan gaan om haar terug te halen of met haar mee te gaan, maar hij hield zichzelf tegen. Ze vond al dat hij te opdringerig was – dat had ze niet letterlijk gezegd, maar hij merkte het toch.
En misschien was het wel goed als ze in haar eentje wat frisse lucht schepte. Ze had haar telefoon mee, dus als ze in de problemen kwam of verdwaalde, kon ze hem bellen en dan was hij in drie seconden bij haar. Ze mocht dan haar geheugen kwijt zijn, maar ze was desondanks een volwassen vrouw. Hij besloot dat hij haar een uur zou geven en haar dan een berichtje zou sturen om te checken hoe het ging.