Moonlight Records

[AlessaJess]

De afgelopen paar dagen waren een drama geweest. Na het eerstedagfiasco was ze de tweede dag een stuk langer op bed blijven liggen dan ze had willen doen – en toen ze zich eenmaal aan had gekleed en had willen komen voor een laat ontbijt, had haar moeder haar opgebeld. En toen ze eindelijk hadden opgehangen, was het zo laat geweest dat Hazel eigenlijk bijna niet meer haar kamer uit had durven komen, omdat ze zich zo schuldig voelde richting Damien. Uiteindelijk was ze pas aan het eind van de middag naar buiten komen zetten en hadden ze samen een ongemakkelijk diner gehad.
De dag erna was niet heel veel beter geweest.
Ze had bijna opgezien tegen wakker worden vanmorgen.
Maar de ongemakkelijkheid richting Damien verdween vrijwel volledig toen ze haar deur open had gedaan en er een boze jongen hun appartement binnen was gestormd die Damien verbaal compleet aan het afmaken was. Hazel voelde haar mond openvallen door de manier waarop hij tegen haar roommate sprak, alsof hij een soort superman had moeten zijn en anders haar maar gewoon had moeten laten vallen want er stond een schoolopdracht op het spel.
Die arme jongen had de afgelopen zoveel dagen niks anders gedaan dan haar proberen te helpen en dan werd hij nog zo afgezeken? Wat een rotzak.
Ze wilde net de keuken binnen stappen om tussenbeide te komen, toen ze Damiens bijnaam voor haar hoorde. Het was vrij pijnlijk om te horen dat hij haar te kwetsbaar noemde om alleen gelaten te worden, maar aan de andere kant had ze hem ook niet heel veel reden gegeven om anders te denken.
Het werd tijd dat Damien en zij elkaar even wat afstand zouden geven.
Ze pakte haar jas en stapte de keuken binnen precies op het moment dat Klaagjongen begon te protesteren en gaf Damien een glimlach. “Hey Damien? Ik ga er even vandoor. Dan kunnen jullie samen aan die opdracht werken.” Ze keek de onuitstaanbare jongen strak aan met de liefste glimlach die ze hem maar kon geven. “Ik kan me zo voorstellen dat het inderdaad geen goed excuus is als je beste vriendin en huisgenootje alleen maar haar volledige geheugen kwijt is geraakt. Straks krijg je nog een slecht cijfer…”
Ze zwaaide naar Damien en griste een tas mee die ze de dag ervoor had klaargelegd – met portemonnee en al – waarvan ze had besloten dat die alleen maar van haar kon zijn en greep haar mobiel van de tafel en zwaaide ermee naar de jongens.
“Ik ben terug voor het avondeten!”