En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

We kunnen die bank nu vervangen. Ze voelde al haar nekharen overeind gaan staan bij de implicaties van die zin. Tuurlijk was het een grap. Dat moest wel. Maar waarom moest hij nou continu grappen maken over hoe ze nu was? Hoe zag hij niet in dat dat pijn deed? Waarom moest hij continu zo pushen?
Ze voelde Damiens ogen in haar rug branden terwijl ze alles bekeek. Hij wilde een mening. Hij wilde herkenning. Maar er was niks. Gewoon een diep gat gevuld met een donkere berg van teleurstelling. En wat moest ze hem dan geven? Ze opende haar mond om iets te zeggen, om hem toch iets te geven, maar er kwam niks uit.
Hij drukte haar op het hart dat het normaliter in ieder geval schoon was. Dat was… een voordeel? Ze knikte, maar bleef naar de keuken staren. De spanning tussen hen knetterde door de lucht en haar maag gaf een flinke ruk. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Ze had niet gedacht dat ze zich ooit nog zo alleen kon voelen, maar hier stond ze dan. In een leven dat niet van haar was met een jongen die niks van haar was. Behalve haar beste vriend natuurlijk. Haar maag trok zich samen. Wat een kutzooi.
Damien stelde een rondleiding voor, maar instinctief schudde ze haar hoofd.
“Ik… wil gewoon even alleen zijn denk ik.”
Alles in haar schreeuwde dat ze het verkeerd deed, dat ze betere keuzes moest maken, dat ze hem pijn deed. Maar dat schreeuwde haar hoofd haar al toe sinds het moment dat ze hem leerde kennen. En nu kon ze er gewoon niks mee.
Ze liep terug naar de gang en bleef vertwijfeld voor de dichte deuren staan. Ze opende de eerste deur die ze zag in de hoop dat het haar kamer was. Ze wilde niet Damiens teleurgestelde gezicht zien wanneer hij doorkreeg dat dit totaal niet had geholpen met ook maar iets in haar geheugen. Maar die kamer had een keyboard erin staan en er hingen kleren over een stoel heen bij een bureau. Duidelijk mannenkleding. Hazel voelde haar gezicht warm worden en ze mompelde een kleine “Sorry,” naar Damien.
Het moment dat ze haar eigen kamer binnenliep voelde ze de stalen grip om haar hart iets losser worden. De eerste kast die ze zag, stond vol met platen die ze herkende. Er hingen overal foto’s en camera’s aan de muur, er lagen heerlijke wollen dekentjes over de kleine bank die ze er had staan en het bureau dat onder haar torenhoge tweepersoonsbed was geplaatst stond vol met planten en interessante snuisterijen. De turquoise gordijnen die van plafond tot vloer hingen brachten een huiselijk gevoel met zich mee en de tranen die Hazel op had voelen komen van pure stress en paniek werden iets verder weggeduwd.
Dit was het dan. Dit was dus haar leven. Dit was dus haar huis.
Toen de deur achter zich dichtsloeg, barstten de tranen wel los.

EINDE