Grijze dagen

[AlessaJess]

Ze probeerde zich zo stil mogelijk te houden en te luisteren naar wat voor geluiden er om haar heen waren, maar elke keer dat ze haar aandacht probeerde te focussen, stookte dat het vuur in haar rug op tot een niveau waar ze het liefst in een hoekje wilde kruipen en op Trevor wilde wachten.
Wat geen optie was.
En dat andere ding uitnodigen door luid spreuken in het rond te strooien was ook geen optie.
Ze zette een stap naar achteren en concentreerde zich op haar toverstok. Op de woorden in haar hoofd en de energie die ze zich in haar lichaam voorstelde rond te stromen. Op de warmte in haar vingers op het moment dat ze die energie uit haar lichaam voelde trekken en leven gaf aan haar vluchtroute.
Ze was een paar stappen van de dozen verwijderd toen ze achter zich een elektrische whoosh hoorde. Ze draaide zich vliegensvlug om zodat ze haar muur kon zien, maar er was niks. De hele muur craqueleerde met een blauwe, mensvormige lading in het midden waar iemand tegen de muur op was gelopen. Behalve dan dat er niks te zien was.
Een felle steek trok door haar rug en ze voelde de tranen haar ogen vullen. Als hij door die muur kon breken was ze er geweest. Ze draaide zich snel om en renstrompelde de gang uit. Die vuurgrage gek kon haar nu letterlijk zien weglopen, dus ze gaf zichzelf nog één harde gil in de hoop dat hij haar zou horen: TREV-
…
Silencio.
Ze gilde het uit van frustratie. Maar ze moest nu eerst ergens veilig komen. Dan kon ze hier mee dealen. Stap voor stap. Blijf bewegen. Blijf leven.