Grijze dagen

[Rowace]

Trevor. Zo heette dat joch, dus Vasily had gelijk gehad toen hij de jongen dacht te herkennen. Hij parkeerde die informatie tijdelijk. Nu was eerst Trevors nog naamloze vriendinnetje aan de beurt.
Als een hert dat in de gloed van een oplichtende staf keek, bleef ze als versteend staan, haar oren gespitst. Als Vasily niet beter had geweten, zou hij hebben gedacht dat ze hem recht in de ogen keek. Ze trok haar toverstok – helemaal gek was ze dus niet – en liep in de richting van de dozen die Vasily omgegooid had. Dat was niet geheel zijn bedoeling geweest, maar er viel mee te werken. Hoewel niet rechtstreeks, liep ze nog altijd in de richting van het bestelbusje dat hij had uitgekozen.
Kalm liep hij achter haar aan. Hij kon zijn tijd nemen. Tenzij –
Tenzij ze die jongen opnieuw roept, waarschuwde een stem in zijn hoofd. Maak het niet te mooi, maak het gewoon af.
Vasily luisterde altijd naar zijn instinct. Ze hoefde alleen tijdelijk uitgeschakeld; ze vormde geen enkele bedreiging voor hem. Dus hief hij zijn staf en vuurde een simpele lamstraal op haar af.
Precies dat moment had ze uitgekozen om te vallen. De kartonnen doos die haar richting de grond had gestuurd, schraapte over de betonnen vloer – veel luider dan Vasily kon gebruiken. Bovendien miste zijn lamstraal het doel.