‘Voor ons ook een wijntje, hè oma,’ glimlachte Abigail, waarna ze haar oma naar een vitrinekast zag lopen voor drie glazen en een fles wijn.
Ze grinnikte om het feit dat Frodo vertelde een blackout te hebben. Hij kon toch niet werkelijk geïntimideerd zijn door haar oma die met een keer blazen omver zou vallen? Ze was dan nog wel ijdel en goed verzorgd, maar fysiek gezien was het niet meer de oma zoals Abigail die vijf jaar geleden kende. Ze legde haar hand op zijn knie en klopte er lieflijk mee als ironisch troostgebaar.
’Och gerrem, is mijn Frodootje vergeten hoe hij tegen oude dametjes moet praten?’ plaagde ze hem. ‘Just be yourself,’ zei ze bemoedigend. ‘Mensen praten graag over zichzelf dus als je even niets weet, vraag je gewoon iets over oma. Wat voor werk ze heeft gedaan of zoiets. Ik zit gewoon naast je hoor dus ik help je.’
Oma Edine kwam terug met naast haar in de lucht zwevend drie wijnglazen vol elfenwijn. Beheerst leidde ze de glazen naar hun gasten.
’Nou, proost, oma!’ zei Abigail die haar glas hief en een slok nam. ‘Wat heb je daar op dat kastje staan?’
Ze blikte in de richting van een klein kristalhelder flesje met daarin een framboosrode vloeistof. Met witgouden letters stond er ‘Jongmans Eeuwige Jeugd Elixir’. Het leek op een kerstcadeautje, want de hals van het flesje was nog versierd met een mooie rode strik. Het bleek inderdaad een cadeau te zijn van oma’s Toverschaakvriendin. Een soort schoonheidsmiddeltje. Abigail keek Frodo aan en gniffelde, want ze wist voor de volle honderd procent dat haar oma het middeltje veel te graag gebruikte dan dat ze het nu deed voorkomen.
’Heb je nog niet genoeg anti-rimpelzalfjes en dagcrèmes, oma? Volgens mij kun je onderhand je eigen winkeltje beginnen!’ lachte Abigail.
Ze grinnikte om het feit dat Frodo vertelde een blackout te hebben. Hij kon toch niet werkelijk geïntimideerd zijn door haar oma die met een keer blazen omver zou vallen? Ze was dan nog wel ijdel en goed verzorgd, maar fysiek gezien was het niet meer de oma zoals Abigail die vijf jaar geleden kende. Ze legde haar hand op zijn knie en klopte er lieflijk mee als ironisch troostgebaar.
’Och gerrem, is mijn Frodootje vergeten hoe hij tegen oude dametjes moet praten?’ plaagde ze hem. ‘Just be yourself,’ zei ze bemoedigend. ‘Mensen praten graag over zichzelf dus als je even niets weet, vraag je gewoon iets over oma. Wat voor werk ze heeft gedaan of zoiets. Ik zit gewoon naast je hoor dus ik help je.’
Oma Edine kwam terug met naast haar in de lucht zwevend drie wijnglazen vol elfenwijn. Beheerst leidde ze de glazen naar hun gasten.
’Nou, proost, oma!’ zei Abigail die haar glas hief en een slok nam. ‘Wat heb je daar op dat kastje staan?’
Ze blikte in de richting van een klein kristalhelder flesje met daarin een framboosrode vloeistof. Met witgouden letters stond er ‘Jongmans Eeuwige Jeugd Elixir’. Het leek op een kerstcadeautje, want de hals van het flesje was nog versierd met een mooie rode strik. Het bleek inderdaad een cadeau te zijn van oma’s Toverschaakvriendin. Een soort schoonheidsmiddeltje. Abigail keek Frodo aan en gniffelde, want ze wist voor de volle honderd procent dat haar oma het middeltje veel te graag gebruikte dan dat ze het nu deed voorkomen.
’Heb je nog niet genoeg anti-rimpelzalfjes en dagcrèmes, oma? Volgens mij kun je onderhand je eigen winkeltje beginnen!’ lachte Abigail.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)