Weg

[Rowace]

Damien stond in de keuken en wist even niet meer waar hij moest beginnen. De hele situatie leek nu pas echt tot hem door te dringen. Van alle mogelijke scenario’s waar hij rekening mee had gehouden voor deze avond, had hij deze allesbehalve voorzien.
Hij trommelde met zijn vingers nadenkend op het zwarte marmeren keukenblad van het kookeiland, twijfelde tussen de gewone wijn en de sterkere variant. Zijn ringen tikten zonder enig ritme, metaal op steen. De duimring had hij van Eliza gekregen, besefte hij plotseling.
Het werd de Maury Vintage. De fles kantelde gewillig om zich in twee glazen in te schenken, terwijl Damien in de koelkast rommelde op zoek naar tomaat, een botersla en bacon. De keuken vulde zich met geuren van spek en geroosterd brood. Damien schepte de bacon vaker om dan strikt noodzakelijk, maar het spetterende vet gaf zijn ene hand tenminste iets te doen terwijl de andere hem voorzag van de wijn. Hij had op Eliza willen wachten, maar hij voelde hoe gespannen hij was. Hij kon zelf ook wel een drankje gebruiken.
Het koken leidde hem af van alle gedachten die hij van zichzelf niet mocht hebben en tegen de tijd dat Eliza weer in beeld verscheen, was hij zowaar ontspannen. Desondanks vergat zijn hart even wat het hoorde te doen bij haar aanblik.
‘Fijn om te zien dat je je nog steeds thuis voelt,’ zei Damien met een luchtige grijns. Eliza had de ene comfortabele outfit verwisseld voor een andere: een tweede veel te grote trui die tot net over haar kont reikte, met daaronder een strakke grijze legging. Iedereen had dat soort kleding natuurlijk, maar Damien kende maar weinig mensen die ze zouden uitkiezen om in op visite te gaan bij een ex. Niet dat Eliza ooit iets zou kunnen dragen dat haar onflatteus zou staan. ‘Eén BLT-sandwich met extra B voor madame, zonder korstjes.’
Hij reikte haar het bord en haar glas wijn aan. Hij stopte een van de afgesneden korstjes in zijn mond voor hij haar met zijn eigen glas en de fles voorging naar de woonkamer en op de bank ging zitten. Het laken hing nog steeds aan de wand ertegenover, een geest van de avond die een uur geleden nog in volle gang was geweest. Gelukkig had iemand de wijze beslissing gemaakt om de foto’s van het doek te vegen; Damien dacht niet dat Eliza nu zat te wachten op gezellige kiekjes van hoe haar Londense vrienden zonder haar door waren gegaan met feesten.
Niettemin was Eliza er niet het type naar om tot diep in de nacht op de bank te hangen als een zielig hoopje mens. Als ze ook nog maar een beetje leek op de vrouw voor wie hij een paar jaar geleden was gevallen, zette ze haar verdriet liever aan de kant, zo snel en fel mogelijk, om degene die haar pijn had gedaan te laten zien dat zij in alle opzichten beter en succesvoller en gelúkkiger was dan zij ooit zouden worden. Hij had het maar twee keer gezien. Toen werd ze aangewakkerd door een kwaadaardig soort energie; uit wrok was ze tot van alles in staat. Uren huilen paste niet bij haar. Gezond of niet, Eliza stond in vuur en vlam en was adembenemender dan ooit als ze uit was op wraak.
‘Je had het bij binnenkomst over huiswerk voor mij,’ zei Damien. ‘Ik neem aan dat het iets te maken heeft met… dit alles?’ Hij was benieuwd of ze van plan was om ook maar iets van Marsha en Alex heel te laten. Tegelijkertijd vroeg hij zich af waarom ze dacht dat hij haar kon helpen om hen met de grond gelijk te maken – en of het wel zo verstandig was om die hulp ook daadwerkelijk te geven, als ze erom vroeg. Huilen was dat betreft misschien minder spannend, maar wel mákkelijker geweest.