I Challenge You

[Blossom]

De volgende middag in de Grote Zaal kon Anthony wel zeggen dat hij er serieus werk van had gemaakt. Hij wist dat hij stramme heupen had, en dat zijn spieren sterk maar ietwat kort waren; zo kon hij absoluut geen split of spagaat en met rechte benen de grond raken met zijn vingertoppen was een probleem.
De focus lag nu op wat hij wèl kon.
Al tijdens de resterende middag had hij een lijstje gemaakt: hij kon snel van kleding wisselen door laagjes aan te trekken. Dat maakte het wel een beetje een strip-act, maar dat zou Maria vast niet erg vinden. Hij kon verschillende, redelijk acrobatische moves, zoals op zijn handen lopen, een flik-flak en een heel arsenaal aan geinige koprollen.
Hij kon een DJ regelen.
Hij had een dansschoolcertificaat voor diverse stijldansen, maar daarvoor had hij een partner nodig. Waren er danspartners te vinden in de zaal? Alleen Aster of ook anderen? Viel dat te regelen? Kon iemand hem een lesje breakdance geven? Of Hiphop? ‘t Moest per slot van rekening wel een beetje cool zijn.
Of eigenlijk… was het misschien heel cool om vreselijk on-cool te zijn en er een halve slapstick van te maken. Als mensen moesten lachen, was dat al een half applaus waard, toch?
Het lijstje groeide uit tot een ware mindmap en het ene idee na het andere schoot in zijn hoofd. Tot diep in de nacht zocht hij naar muziek, naar de bijbehorende passen en oefende hij in het lokaal waar hij normaal altijd stiekem met zijn viool oefende. De volgende ochtend ging hij door met het zoeken van mensen die hem konden helpen; zowel ontbijt als lunch was een snelle hap, want hij had het druk en tussendoor wilde hij Aster ook nog zien.
Toen de tijd was aangebroken dat hij met Maria had afgesproken, meldde hij zich licht zenuwachtig in de Grote Zaal.
“Zo! Ben je er klaar voor?” Ondanks dat hij nerveus was voor wat komen ging, was hij enthousiast. “Ik zou zeggen: Ladies first! Trouwens; het was sowieso al jouw beurt.” Ja, eerlijk was eerlijk; dan had ze de vorige keer maar niet verstek moeten gaan.