Grijze dagen

[AlessaJess]

Haar eerste instinct was om naar Trevor toe te gaan, maar ze zag al helemaal voor zich hoe dát gesprek zou lopen:
Hij: Hey Blue, wat is er?
Zij: Trevor! Wat goed dat ik je zie! Ik ben zó bang. Ik hoorde net iets. En er streek net iets langs mijn been!
Trevor: oké. Wat was er dan?
Zij: Weet ik niet!
Hij: Wat zag je dan?
Zij: Niks…?
Hij: Niks.
Zij: Ja?
Hij: …. En daar werd je zo bang van? De tocht? Terwijl ik had gevraagd of ik even alleen mocht zijn? Wat wil je van me? Zal ik je handje voor de rest van de dag vast blijven houden?
Dat klonk als een geweldig idee. En hij zou waarschijnlijk nog gelijk hebben ook. Blue slaakte een gefrustreerde zucht. De knoop in haar maag werd niet losser, maar ze kon moeilijk een heel probleem maken van een letterlijk zuchtje wind, of anders van een potentieel fabeldier dat op een of andere manier in een dreuzeltweedehandswinkel was terechtgekomen, waar zij toevallig was met haar voorliefde voor fabeldieren en dat ook nog eens toevallig onzichtbaar kon worden. Ze schudde haar hoofd en besloot haar opstandige buik te negeren. Ze was hier (onder andere) voor een leuk cadeautje voor Lila en dat zou ze vinden ook!
Ze stak het kettinkje samen met haar toverstok voor nu even in haar zak; dan had ze haar handen tenminste weer vrij. Ze had alle tijd van de wereld – of in ieder geval tot Trevor er genoeg van had gehad, maar dat kon wel even duren gokte ze zo – en rest van de winkel lokte haar dieper het gebouw in.