Weg

[AlessaJess]

De tranen bleven maar stromen en na een tijd die zowel een seconde als een eeuwigheid had kunnen zijn, voelde ze zijn hand op over haar hoofd strelen en hoorde ze zijn sussende stem haar vertellen dat het niet haar schuld was. Ze kromp ineen onder zijn aanraking. Voelde alle afweersystemen in haar roepen dat dit niet oké was. Dat hij van haar af moest blijven. Dat hij moest stoppen met praten, want hoe durfde hij haar te vertellen dat er ook maar een reden zou zijn voor haar om te geloven dat het haar schuld was. En hoe durfde hij met die ogen naar haar te kijken alsof ze een puppy was die hij aan de kant van de weg had gevonden en die hij mee naar huis had genomen omdat hij haar blijkbaar zielig genoeg vond om haar te wilde helpen. Haar hele huid begon te prikkelen en haar eerste instinct was om hem van zich af te duwen, haar schouder weg te trekken en hem te vertellen dat ze dat zelf ook wel wist verdomme. Dus draaide ze haar hoofd stug om en deed haar mond open waar de tranen in sijpelden, toen ze hem in zijn ogen keek. Damiens mooie bambi-ogen die vol met tranen stonden. Damien. Zijn mooie gezicht vertrokken in pijn en liefde. Voor haar. Ze moest alle kracht die ze op dat moment over had gebruiken om al haar gehate gevoelens weg te drukken. Om dat grote ding dat zich nestelde in haar hoofd en een ijzeren laag vormde om haar huid in stukken te scheuren. Om zich te herinneren dat Damien niet zo was als het haar deed laten denken. Dat het Damien was. Dat hij veilig was… Maar er zat drie jaar van pijn en afstand tussen hen in en ze wist niet hoe ze die moest overbruggen.
Hij knipperde zijn eigen tranen weg en dwong haar om naar hem te kijken. Maar als hij sterk kon zijn voor haar, kon zij in ieder geval open zijn voor hem. Ze kon besluiten om niet weg te rennen. Zij kon besluiten dat ze hem niet nog een keer weg zou duwen. Ze glimlachte hem met moeite toe en voelde hoe hij een streng haar uit haar gezicht streek, terwijl ze staarde naar zijn geruststellende, prachtige, gepijnigde gezicht.
“Oké.” Ze trok zijn hand van haar hoofd af en hield hem in beide handen. Haar duimen speelden over de lijnen en groeven die erin gekerfd stonden. Ze kon hem niet aankijken, maar dat was oké. Voor nu was dat oké.
Haar tranen droogden langzaam op en hij stelde voor om haar een glas in te schenken. Ze voelde haar maag trekken. Ze was moe, had nauwelijks iets gegeten en zou zich waarschijnlijk de rest van de avond niet meer kunnen herinneren morgen als ze inging op zijn aanbod. Maar ze had al haar energie om goede beslissingen te maken al opgebruikt en knikte hem dankbaar toe. “Wat dacht je van beide? En een sandwich?”
Ze stond op en liet hem haar uit het bad helpen, waarna ze als een verzopen kat op de mat stond. Een rilling kroop over haar rug en ze begon bijna direct te klappertanden. Engeland was zelfs binnen in een appartement een stuk kouder dan Hongkong buiten in de open lucht was geweest.
Ze richtte haar toverstok op haar eigen lichaam. “Calidum celer.”
Meteen begon het water uit haar kleren te trekken en heel even glimlachte ze richting Damien, tot ze de stof ruw voelde worden tegen haar huid. “Shit.”
Ze trok haar staf weg, maar de schade was al aangericht: ze voelde de stof strak tegen haar huid trekken en het lag als schuurpapier tegen haar aan.
Ze sloot haar ogen voor een paar seconden. Voelde de paniek haar om haar longen slaan als een slang die zich strak begon te trekken en ademde een paar keer diep in en uit.
Ze wilde het niet vragen.
Ze kon het niet vragen.
Maar ze had zichzelf beloofd dat ze niet alle controle bij zichzelf zou houden en dan moest ze dat ook doen.
Ze opende haar ogen en keek Damien strak aan.
“Mag ik misschien iets van jou lenen?”