Vasily Smirnov hield er niet van om te moeten afwachten. Toch zat hij nu al dagen achter een en hetzelfde meisje aan, dat er op haar plaats duidelijk niet van hield om alleen te zijn. Ze omringde zich constant met grote groepen vrienden – of dat dacht Vasily tenminste in het begin. Zijn huidige theorie was dat ze helemaal geen vrienden had en zich daarom liet onderdompelen in het gezelschap van vreemden in de hoop dat dat hetzelfde gevoel van thuiszijn zou evenaren. Niemand had zo veel vrienden als Briëlla veinsde te hebben.
Het maakte Vasily’s werk moeilijk. Normaal gesproken was het zo eenvoudig als de zwaai van een staf om gestolen handelswaar terug te laten keren naar de rechtmatige eigenaar: Volkov. Niet voor niets stond Vasily in de onderwereld bekend als de Collecteur. Dit stupide meisje was hem echter onbewust te slim af, want een drugsfeest verstoren om pixiedust terug te jatten was een bijzonder slecht idee. Junkies waren misschien dom, maar als ze met veel waren en hoorden dat er meer stuff te krijgen was, zou hij ze niet van zich af kunnen slaan zonder een bloedbad achter te laten. En hij had geen zin om nog eens naar het Verste Hotel te moeten.
Daarom stemde het hem uitermate tevreden toen hij erachter kwam dat Briëlla afstand had gedaan van de tas waarin ze haar gestolen dust bewaarde. Dacht ze nou werkelijk dat hij niet afwist van het verborgen vakje dat ze met Ontzichtdraad in haar leren tas had genaaid? Volkov was nota bene degene die dat spul in dit verdomde land had geïntroduceerd.
De huidige eigenaresse van de tas was een meisje van Briëlla’s leeftijd dat zich excentriek kleedde en gemakkelijk in het oog te houden was vanwege haar enorme, krullende haardos. De tas was van een naald in een hooiberg veranderd in zijn alcoholistische vader: moeilijk om te missen.
Het nieuwe meisje was naar een Dreuzelbuurt Verdwijnseld. Het had even geduurd voor hij haar spoor weer had opgepikt: ze was opgedoken met een donkerharige jongeman die hij vagelijk herkende. Hij besloot hen te volgen totdat hij de jongen kon plaatsen. Vasily was ongeduldig, maar onverwachte wendingen waren in zijn werk onwenselijk. Die leverden losse eindjes op.
Het duo was naar een afgelegen oud pakhuis gegaan. Perfect. Vasily sloeg zijn Onzichtbaarheidsmantel om zijn schouders en sloop achter hen aan naar binnen. Hij zag het meisje al vrij snel, maar ze had de tas niet bij zich – ze droeg een rugtas. Ze keek om door een onverwacht geluid dat hij had gemaakt en keek daarbij dwars door hem heen. Zijn mantel werkte uitstekend. Toen het meisje zich weer terug draaide naar de prullen die ze overwoog te kopen, glipte hij langs haar, verder de winkel in. Op zijn dooie gemak stalde hij nu zijn verzameling Gluiposcopen uit en verkende hij het pakhuis, voor hij beide kinderen uit zou schakelen. Er hoefde niet veel geweld bij te komen kijken. Maar misschien zou hij zichzelf wat lol gunnen na het lange wachten.
Het maakte Vasily’s werk moeilijk. Normaal gesproken was het zo eenvoudig als de zwaai van een staf om gestolen handelswaar terug te laten keren naar de rechtmatige eigenaar: Volkov. Niet voor niets stond Vasily in de onderwereld bekend als de Collecteur. Dit stupide meisje was hem echter onbewust te slim af, want een drugsfeest verstoren om pixiedust terug te jatten was een bijzonder slecht idee. Junkies waren misschien dom, maar als ze met veel waren en hoorden dat er meer stuff te krijgen was, zou hij ze niet van zich af kunnen slaan zonder een bloedbad achter te laten. En hij had geen zin om nog eens naar het Verste Hotel te moeten.
Daarom stemde het hem uitermate tevreden toen hij erachter kwam dat Briëlla afstand had gedaan van de tas waarin ze haar gestolen dust bewaarde. Dacht ze nou werkelijk dat hij niet afwist van het verborgen vakje dat ze met Ontzichtdraad in haar leren tas had genaaid? Volkov was nota bene degene die dat spul in dit verdomde land had geïntroduceerd.
De huidige eigenaresse van de tas was een meisje van Briëlla’s leeftijd dat zich excentriek kleedde en gemakkelijk in het oog te houden was vanwege haar enorme, krullende haardos. De tas was van een naald in een hooiberg veranderd in zijn alcoholistische vader: moeilijk om te missen.
Het nieuwe meisje was naar een Dreuzelbuurt Verdwijnseld. Het had even geduurd voor hij haar spoor weer had opgepikt: ze was opgedoken met een donkerharige jongeman die hij vagelijk herkende. Hij besloot hen te volgen totdat hij de jongen kon plaatsen. Vasily was ongeduldig, maar onverwachte wendingen waren in zijn werk onwenselijk. Die leverden losse eindjes op.
Het duo was naar een afgelegen oud pakhuis gegaan. Perfect. Vasily sloeg zijn Onzichtbaarheidsmantel om zijn schouders en sloop achter hen aan naar binnen. Hij zag het meisje al vrij snel, maar ze had de tas niet bij zich – ze droeg een rugtas. Ze keek om door een onverwacht geluid dat hij had gemaakt en keek daarbij dwars door hem heen. Zijn mantel werkte uitstekend. Toen het meisje zich weer terug draaide naar de prullen die ze overwoog te kopen, glipte hij langs haar, verder de winkel in. Op zijn dooie gemak stalde hij nu zijn verzameling Gluiposcopen uit en verkende hij het pakhuis, voor hij beide kinderen uit zou schakelen. Er hoefde niet veel geweld bij te komen kijken. Maar misschien zou hij zichzelf wat lol gunnen na het lange wachten.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)