21/12/2020, 18:40
Met in haar mond een slok rode wijn die ze nog moest doorslikken sprong Maggie overeind. De bekende stem van Moyra klonk door de brievenbus. Quarantainebezoek! Beschaamd verstopte ze de nog met een bodem gevulde fles wijn onder de bank. Zin om naar beneden te lopen had ze niet dus met een beetje hulp van haar toverstok ontgrendelde ze het slot van de deur, zodat Moyra binnen kon.
’Hij is open!’ riep ze met trillende stem naar beneden, waarna ze met lichte paniek een blik wierp door haar huis. Vreselijk. Een hoop ellende. En zijzelf? Net zo. In haar lila huispak met grijze sloffen stapelde ze vlug wat vuile borden op en zette deze aan kant. Het was dweilen met de kraan open en bovendien was ze nog te futloos om de borden überhaupt naar het aanrecht te brengen. De enige reden waarom ze nu wenste dat ze zich toch had omgekleed was de schaamte dat Moyra haar zo moest zien. Ze had geen bezoek verwacht, maar toch hoorde ze nu voetstappen op de trap. Waarschijnlijk gevolgd door een afkeurende blik en een preek die haar moest overtuigen om allerlei dingen te gaan doen waarin ze helemaal geen zin had. Het bekende verhaaltje van jaren geleden toen ze door haar affaire zo labiel was geworden als een kaartenhuis. Daar had haar ex-man, Colin, goed voor gezorgd met als resultaat een enkeltje afkickkliniek. Bij terugkomst had ze Colin aangetroffen naast een andere vrouw en dat was haar eigen schuld geweest. Althans, zo hadden Colin en Valerie, zijn toenmalige vrouw, haar maar al te graag doen geloven. In werkelijkheid was Colin altijd al een narcistische manipulatieve klootzak geweest en de enige die haar dat altijd had verteld was haar geheime minnaar, Cameron. Had ze maar eerder naar hem geluisterd en was ze maar eerder gaan scheiden van Colin. Helaas waren er eerst een flink aantal jaren emotionele kwelling aan vooraf moeten gaan, voordat ze die beslissing had durven nemen.
In haar kwetsbare momenten verschenen de beelden altijd als een teruggespoelde film op haar netvlies. Haar schuldgevoel nam het dan weer over van haar discipline om terug te vechten en langzaam maar zeker at het haar secuur opgebouwde zelfbeeld weer op.
’Goedemiddag? Hebben we al middag?’ probeerde Maggie met een waterig glimlachje. ‘Wat leuk dat je even op bezoek komt,’ dwong ze zichzelf te zeggen.
’Hij is open!’ riep ze met trillende stem naar beneden, waarna ze met lichte paniek een blik wierp door haar huis. Vreselijk. Een hoop ellende. En zijzelf? Net zo. In haar lila huispak met grijze sloffen stapelde ze vlug wat vuile borden op en zette deze aan kant. Het was dweilen met de kraan open en bovendien was ze nog te futloos om de borden überhaupt naar het aanrecht te brengen. De enige reden waarom ze nu wenste dat ze zich toch had omgekleed was de schaamte dat Moyra haar zo moest zien. Ze had geen bezoek verwacht, maar toch hoorde ze nu voetstappen op de trap. Waarschijnlijk gevolgd door een afkeurende blik en een preek die haar moest overtuigen om allerlei dingen te gaan doen waarin ze helemaal geen zin had. Het bekende verhaaltje van jaren geleden toen ze door haar affaire zo labiel was geworden als een kaartenhuis. Daar had haar ex-man, Colin, goed voor gezorgd met als resultaat een enkeltje afkickkliniek. Bij terugkomst had ze Colin aangetroffen naast een andere vrouw en dat was haar eigen schuld geweest. Althans, zo hadden Colin en Valerie, zijn toenmalige vrouw, haar maar al te graag doen geloven. In werkelijkheid was Colin altijd al een narcistische manipulatieve klootzak geweest en de enige die haar dat altijd had verteld was haar geheime minnaar, Cameron. Had ze maar eerder naar hem geluisterd en was ze maar eerder gaan scheiden van Colin. Helaas waren er eerst een flink aantal jaren emotionele kwelling aan vooraf moeten gaan, voordat ze die beslissing had durven nemen.
In haar kwetsbare momenten verschenen de beelden altijd als een teruggespoelde film op haar netvlies. Haar schuldgevoel nam het dan weer over van haar discipline om terug te vechten en langzaam maar zeker at het haar secuur opgebouwde zelfbeeld weer op.
’Goedemiddag? Hebben we al middag?’ probeerde Maggie met een waterig glimlachje. ‘Wat leuk dat je even op bezoek komt,’ dwong ze zichzelf te zeggen.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)