Grijze dagen

[Rowace]

Blue bleek ook zo haar grenzen te hebben als het om bizarre tuinversieringen ging. ‘Ik wist niet dat je een fiets had,’ merkte Trevor droog op. ‘En met –’ Hij boog samenzweerderig naar haar toe en fluisterde verder: ‘– anderhalve spreuk kun je zo veel fietsen kwijt als je wilt, Dreuzelmeisje.’ Ze keek dromerig in de verte, verdronken in een dagdroom over boomschommels.
Met de belofte dat ze hem te hulp zou schieten als hij hulp nodig had – of nou ja, hulp, hij was een volwassen man dus hij kon heus zijn eigen keuzes wel maken, dat wist ze ook wel, maar het kon natuurlijk zijn dat hij twijfelde over een aankoop en dan wilde ze best haar eerlijke, weloverwogen mening geven mocht hem dat helpen – liet ze zijn hand los. Trevor trok zijn mond open om iets tegen die waterval in te brengen, besloot dat dat geen enkele zin had en zei simpelweg: ‘Insgelijks. Denk ik,’ voor hij haar weifelende glimlach beantwoordde en zich naar een caravan begaf.
Hij kwam binnen via de achterzijde van het voertuig, waar een extra ingang was gemaakt. Voorzichtig, opdat hij niets om zou stoten, vond hij zijn weg naar de andere kant van het muffe kamertje dat een schoolklasje moest voorstellen: een van de ramen was vervangen door een krijtbord met sommetjes en de rest van het krappe vertrek was gevuld met houten schoolbankjes, inktpotjes en collecties glazen flesjes in vreemde vormen die Dreuzels waarschijnlijk voor wetenschappelijke experimenten gebruikten. De sets zagen er best mooi uit, maar Trevor betwijfelde of ze stevig genoeg waren voor de toverdranken waar hij in zijn werk mee te maken kreeg. Aangezien hij glasscherven in zijn ogen niet zo zag zitten, liet hij de maatkolven en erlenmeyers toch maar voor wat ze waren.
Via een roestige bestelwagen vol bebloemde meubels waar Trevor de kriebels van kreeg en een stuk open betonvloer waar een industrieel uitziende sportkleedkamer in troosteloos matgrijs was nagebouwd, vond hij achter een wandkleed een antieke buffetkast van walnoothout. Op de opengewerkte planken lagen minuscule vogelschedels uitgestald. Volgens het kaartje dat op de middelste plank stond, waren het echte schedels. Gelieve niet aan te raken. Trevor overwoog om Blue te vragen of zij ze er echt uit vond zien. Met haar uitgebreide biologiekennis zou ze dat vast wel kunnen ontdekken. Maar zou ze het vakkundig interessant vinden, of gewoon luguber? Het was vast niet het soort decoratie waar Lila op gedoeld had. Hij onthield de plaats en liep verder.