Back to the Future!

[Timsel]

Frodo was boos. Boos omdat Pepijn deed alsof hij niet met het hoofd van zijn zusje had gesold. Zelfs al was hij onschuldig, en die mogelijkheid was er, wist Frodo, maar hij had de irrationele behoefte om boos te zijn. Hij liep het huis verder in en keek zoekend rond. Was er ook maar iets opvallends in het huis van zijn goede vriend? Een vervloekt sieraad? Een duister boek? Een potje met een monster erin?
Ineens zag hij het meisje dat ook aanwezig was; hij schrok, want hij dacht bijna dat het Alicia zelf was, maar na een tweede blik zag hij dat dat niet zo was. Ze was wel rond Alicia’s leeftijd en een stuk jonger dan hijzelf en Pepijn en Frodo vermoedde dat ze nog op Zweinstein zat. Hij gebaarde naar de stoel waar het meisje op zat. ‘Blijf maar lekker zitten hoor, nergens voor nodig. Ik ben zo weg. Hopelijk,’ zei hij met een dreigende blik richting Pepijn.
Hij keek wat rond, haalde hier en daar wat van een plankje om er even naar te kijken en dan weer terug te zetten. Je kon nooit zeker genoeg zijn van je zaak als je niet alles doorgrondig bekeek!
Hij liep naar Pepijn toe en bekeek hem goed. ‘Heb je hier ergens nog vreemde dingen die wellicht van duistere magie gemaakt zijn? Vervloekte objecten? Monsters? Gruzielementen?’ vroeg hij bozig.
Toen hij geen antwoord kreeg dat hem ervan zou verzekeren dat Pepijn helemaal niets met duistere magie deed, ging Frodo naar de volgende plank. Hij zag een potje staan. Hij wierp een blik in het potje en – ‘Aha!’ Hij haalde er een sieraad uit – een kettinkje. Een medaillon.
Hij stampte boos op Pepijn af. ‘Wat is dit? Waarom heb je het in je huis? Is het vervloekt? En waarom heb je het verstopt in een lege bloempot?’