Weg

[AlessaJess]

Een golf van vermoeidheid rolde over Eliza heen op het moment dat Damien de deur achter zich dicht deed, waardoor ze eindelijk sinds uren weer even alleen was. Ze wreef de rugzakbanden van haar schouders af en liet zichzelf tegen de badkuip zakken. Er trok een rilling vanuit de koude tegels door haar rug en deed haar hoofdhuid tintelen.
Ze had nog steeds niet gehuild. Zou ze dat moeten? Was dat de algemeen geaccepteerde manier om hiermee om te gaan? Ze voelde haar mondhoek omhoog krullen voor haar een kille lach ontsnapte. Ze liet haar ogen dichtvallen terwijl ze haar hoofd in haar nek legde. Wat een hogwash.
Al haar stijve spieren protesteerden tegen de harde vloer en in een opwelling kroop ze de kuip in, gooide haar schoenen eruit zette de straal aan. Het direct warme water doorweekte haar broek en sokken, terwijl het langzaam omhoog kroop.
Ze voelde het galopperen van haar hart terugzakken tot een draf. Het vuur in haar buik bleef branden, maar vermomde zich als nagloeiende kooltjes. Verstopt in de assige achterblijfsels van haar opgebrande emoties.
Ergens zat daar een nummer in…
Misschien nu nog niet. Zeker niet in iemands verdomde badkamer met het licht dat door haar oogleden haar ziel probeerde te verbranden.
Haar toverstok lag ergens op haar tas. Ze hees zichzelf omhoog om hem te pakken en knipte het licht uit. Het voelde nauwelijks beter. Minder rustgevend en meer alsof ze het donkerste kamertje in haar hoofd naar buiten had gebracht. Ze zat heel even in een volledige duisternis, voor ze op het knopje drukte naast de schakelaar. Het hele plafond lichtte op als de nachthemel zoals je hem alleen op het platteland zag. Het hulde de hele kamer in een schemer die nu ook haar hart vulde. Haar handen balden zich tot vuisten. Wat deed ze hier?
Ze herkende hem aan zijn voetstappen voordat hij überhaupt op de deur klopte. Raar hoe bepaalde details blijkbaar zo in je hoofd gebrand stonden zonder dat je wist dat je ze kende. Ze had ergens verwacht dat die na drie jaar wel met de grote lenteschoonmaken uit haar hersenen gewist waren.
Hij hield de deur op een kier en stak zijn hoofd voorzichtig naar binnen. Ze voelde weer die warme deken over haar schouders vallen. Ze trok een wenkbrauw op met een kleine glimlach.
De arme jongen had vuurrode wangen en een soort onhandigheid over zijn hele doen en laten hangen toen hij weer binnen kwam lopen. Ze had hem eerder zo gezien toen ze nog dateten. In het begin vrij veel, al had hij die Glamorganavloek zich nooit laten overmeesteren. Later alleen nog als hij aangeschoten of dronken was. Hij had haar geleerd dat gewenning mogelijk was, daar haar eigen moeder nooit lang genoeg was blijven hangen om aan haar vaders aantrekkingskracht te wennen. Wat vrij komisch was, aangezien ze Eliza wel negen maanden lang had moeten dragen en ze al díe tijd gebleven was.
Ze voelde een lichte steek van irritatie en ze wist niet of het kwam door de herinnering aan haar moeder, of het feit dat Damien van alle personen toch weer zo door haar aura onder de plak zat. Ze trok haar benen naar zich toe en vlocht haar armen eromheen.
“Hey.” Haar stem klonk schor. Zijn voorzichtige glimlach zorgde voor een hol gevoel van heimwee dat zich nestelde in haar buik. “Ik hoop dat ik niet iets belangrijks heb verstoord met dit feestje?” Ze liet haar samengeknepen ogen langzaam over zijn lichaam glijden terwijl hij de badkamer in kwam lopen. “Je hebt toch niet weer een Eerste teken van magie laten zien, waar we nu jaarlijks een feest voor vieren? Kan je nu ook onzichtbaar worden?” Ze had het altijd een bizar elitair idee gevonden om een eerste teken van magie belangrijker te vinden dan de letterlijke geboorte van je kind. Maar dat waren nu eenmaal Engelse puurbloedfamilies. Je magie was belangrijker dan je bestaan. Compleet normaal. Erg gezonde insteek als ouder ook. Ze rolde met haar ogen. Hij wist hoe ze hierover dacht.