A Coin for a Spell per Day

[Rowace]

Nog voor Trevor zijn zin had afgemaakt, verschoot Selena al van kleur, alsof ze zich verslikte in zijn woorden. Er flitsten allerlei emoties over haar gezicht in de fractie van de seconde voordat ze haar gelaat weer in de ploot had getrokken. Even bleef ze stil en toen zei ze met een vreemd kalme stem dat Cordelia niets over haar sollicitatie had gezegd.
Ja, zo veel was me wel duidelijk, dacht Trevor. Selena kon duidelijk wat werk aan haar pokerface gebruiken, maar zoals het een Puurbloed betaamde, was er niets op haar daadwerkelijke reactie aan te merken. Nog zoiets waar Trevor nooit de beste in was geweest. Hij had niet het achterbakse geduld dat nodig was voor zulk soort diplomatie, ook al zou het hem veel gezeik hebben gescheeld.
Trevor trok een wenkbrauw op toen Selena van haar plek kwam. ‘Wie had gezegd dat je kon gaan?’ vroeg hij scherp. Met zijn blik dwong hij haar weer te gaan zitten. Het was goed dat ze een stel hersens had waarmee ze een conclusie of twee kon trekken, maar ze moest niet op de zaken vooruit lopen. ‘Mijn familie bestaat uit Huffelpufs en Zwadderaars. Hard werken en ambítie. Ik wil niet veel zeggen, maar dat laatste zie ik niet bij die zus van je.’ Hij was niet bang om dat te zeggen; ondanks haar aanvankelijke diplomatiek, zat Selena nogal in over haar zogenaamd perfecte zus.
Hij kende types als Cordelia, die alles in hun schoot geworpen kregen en het gewoon waren om niet alleen geapprecieerd, maar geprezen te worden. Het draaide in de hogere kringen allemaal om geld en macht en wie-kent-wie. Nee, dan had hij liever iemand die ervoor moest werken om te komen waar ze was. Daar kon hij eerder op vertrouwen: Cordelia zou zich binnen twee tellen te goed voelen voor het werk dat hij van haar verlangde en verveeld wegfladderen naar een andere bezigheid. Baantjes waren voor rijkeluiskindjes niets anders dan veredelde hobby’s.
Opnieuw veranderde hij van onderwerp. Ze zag maar dat ze hem bijbeende. ‘Ik verwacht van je dat je een andere toon aanslaat tegen mijn clientèle. Maar met jouw achtergrond moet dat goedkomen, niet?’ Als ze de doodsaaie fundraisers kon doorstaan die haar ouders organiseerden, kon ze vast de dag doorkomen zonder te vloeken tegen de klanten. ‘Als jij verder geen vragen meer hebt voor mij, verwacht ik je overmorgen om vier uur hier weer terug. Ik heb dan een huisbezoek en wil graag dat je meegaat, zodat je begrijpt hoe het werk er buiten de winkel aan toe gaat. Zie het maar als een tweede sollicitatiegesprek, zo je wilt.’