You Don't Need A Man!

[PinkyTonks]

Emilien lag even met gesloten ogen op haar Transfiguratieboek. Morrison zou vast wel snel terugkomen en de tijd dat hij er niet was ging Emilien écht benuttigen om iets voor haarzelf te doen. Een beetje genieten van alle vrijheid, alsof ze terug single was. Niet dat ze dat wou! Nee, ze hield nog altijd dolgraag van Morrison en wou hem voor geen geld van de wereld kwijt. Ze hief haar hoofd terug op van haar boek, toen er ineens een papieren feniks op haar arm landde. 
"Hu, wat?" mompelde Emilien verbaasd, terwijl ze de feniks openvouwde en het berichtje erop las. Verward staarde ze achter haar naar de tafel van Zwadderich, waar het paarsharige meisje Emilien vriendelijk toeknikte. Ze kende Olivia wel. Ofja, kennen... Emilien wist wie ze was, omdat iemand met paars haar nu eenmaal niet onopgemerkt bleef. Daarbij geloofde Emilien dat Olivia's zusje ook in Ravenklauw zat. Ze had die elfjarige toch al bij Olivia zien staan en waarom zou een Zwadderaar anders iets met een kleine Ravenklauw te maken willen hebben. Behalve, wel ja, Olivia zag er wel vriendelijk uit. Waarom had ze anders een briefje om te vragen hoe het ging, gestuurd. 
Emilien kon beter maar even vriendelijk terug doen. Zwadderaars konden nogal snel veroordeeld worden gewoon omdat ze in Zwadderich zaten en daar wou Emilien niet aan meedoen. Zeker niet nu ze zo'n lief briefje ontvangen had. 
Snel stond Emilien op van haar bank en liep richting de Zwadderaar die welkomend op het plaatsje naast haar klopte om aan te tonen dat Emilien erbij mocht komen zitten. 
"Ehm, hey," zei Emilien zacht en ze zette zich voorzichtig neer naast Olivia: "Lief dat je wat stuurde." Ze keek het meisje aan, de bezorgde blik in haar ogen liet merken dat ze precies echt met Emilien inzat. 
"Mijn vriend zit vast in Amerika en ik moest net even aan hem denken," gaf Emilien toe. Ze vertelde er niet bij dat ze eigenlijk altijd aan Morrie dacht: "Ik mis hem wel, maar nu gaat het weer. Het transportprobleem zal wel snel opgelost geraken en dat staat hij hier weer erg luid te zijn."
Ze lachte even om haar eigen woorden, ook al meende ze het niet. Het was nu veel te stil zonder Morrison. Emilien kon niet wachten totdat hij terug, bulderend om een flauwe grap, naast haar stond.