You Don't Need A Man!

[Timsel]

Olivia borstelde wat verveeld haar haar. Ze zat in de Grote Zaal met een boek over de Koboldenopstanden van 1834 open omdat professor Lumans vond dat ze haar opstel nog eens moest verbeteren.
Vandaar dat Olivia zichzelf nu hier zat te vervelen in plaats van iets leuks te doen met vrienden of vriendinnen, zoals ze eigenlijk van plan was geweest, maar veel concentratie had ze niet. Concentratie had ze eigenlijk nooit, maar er spookte gewoon teveel in haar hoofd om wat nuttigs te kunnen doen. Het borstelen van haar lange paarse lokken was eigenlijk het enige dat ze op het moment voor elkaar kreeg.
Ze slaakte een diepe zucht en keek naar haar papier. Ze had al een titel! Na zo’n… 2 uur werken. Dat was wat. Nu nog de rest. Dat kwam wel. Vanzelf. Kwam helemaal goed. Geen zorgen. Chill.
Ze keek weer op. In de verte zat een blondine ook een beetje beteuterd voor zich uit te staren. Olivia kneep haar ogen een beetje samen. Dat was Emilien Adams – Ravenklauwster. Normaal onafscheidelijk van die bloedirritante Morrison Craig, die, als hij aanwezig was, nog aanweziger was dan zijzelf. Haar voormalige klasgenoot Nathalie had altijd over Morrison lopen zeuren en eigenlijk was ze wel blij dat ze alle twee even uit beeld waren.
Maar nu zat Craig vast in Amerika, en Adams zat in haar eentje. Een beetje voor zich uit te staren, tot ze plots met haar hoofd tegen haar boek op de tafel sloeg. Mood, sis, mood.
Misschien was het wel even goed dat Emilien alleen zat. Kon ze ook eens met anderen omgaan. Olivia wist dat ze een soort conflictje met Elfoy had gehad, en dat dát niets geworden was, maar ja, Olivia’s doel was om aan het einde van haar schoolcarrière elke meid op school boven de 15 (docenten en andere staf niet meegerekend) gezoend te hebben. Dit was de gelegenheid. En ze wist ook al meteen hoe ze het aan ging pakken.
Ze scheurde een bladzijde uit haar boek en doopte haar ganzenveer in de inkt. Op het perkament schreef ze het volgende:
 
Yo, alles goed daar? Geef maar een seintje als je je ei kwijt moet.
 
Groetjes,
Olivia x (die paarsharige aan de Zwadtafel)
 
Ze vouwde het briefje samen en pakte haar toverstok, waardoor het perkament de vorm aannam van een feniks. De feniks vloog in de richting van Emilien en tikte tegen haar aan. Ze keek op. Olivia knikte ter begroeting en glimlachte warm. Dat was wel een goed begin. Zo begon het immers altijd.