De laatste maanden lijkt het alsof ik niet zoveel boeken heb gelezen, maar dat is vooral omdat twee van de vier boeken heel dik waren :p
Eerst heb ik het zevende Outlanderboek gelezen, An Echo in the Bone. Opnieuw had ik echt een gevoel van thuiskomen, maar het is ook weer erg langdradig soms, zeker als het over personages gaat die ik niet zo boeiend vind. Ik heb Outlander 8 nog klaarliggen om te lezen, maar ik ben niet gehaast, zeker omdat seizoen 6 ook wel even op zich zal laten wachten.
Na weer zo'n dikke klepper had ik in de zomerperiode echt nood aan iets hersenloos: mijn oog viel op The Bookshop on the Shore van Jenny Colgan. Het gaat over een vrouw uit Londen die verhuist naar Schotland. Door Outlander ben ik toch wel meer geïnteresseerd in Schotland, dus het was leuk om eens iets totaal anders te lezen over dat land. Ik vond het verhaal wel zwaarder dan ik eerst had verwacht, maar het eindigt op een heel luchtige toon.
Daarna heb ik A Boy and his Dog at the End of the World gelezen van Charlie Fletcher. Weer een totaal ander genre. Heel apocalyptisch en dystopian. De schrijfstijl is uniek in de zin dat de schrijver weigert aanhalingstekens te gebruiken als personages iets tegen elkaar zeggen... misschien is dat literair of zo, maar mij bleef het tot op het einde storen. Ook is er een héél lang stuk in het midden van het boek dat er eigenlijk niets gebeurt. Er is wel een leuke twist op het einde over het hoofdpersonage, maar voor de rest geen boek dat ik aan iedereen zou aanraden.
En dan ben ik in september begonnen aan de bijna-duizend-pagina's Troubled Blood van Robert Galbraith. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld terwijl ik iets van JK Rowling aan het lezen ben, ik voelde me echt de enige op de wereld (naast mijn mama dan) die dat boek aan het lezen was. Maar ik houd te veel van Strike en Robin om het links te laten liggen, en ik kan schrijfster en boek ook perfect van elkaar loskoppelen. Ook gaat het boek helemaal niet over transgenders zoals in de media soms wordt afgebeeld. En ik vind dat je pas een mening over het boek kan hebben als je het helemaal gelezen hebt. Ik snap dat je het niet wil lezen als JK's commentaren je te hard getriggerd hebben, maar voor mij is het gewoon een detectivereeks die ik sowieso al aan het volgen was.
Net zoals in Lethal White zijn vooral de stukken met Robin en Strike samen, en hun ontwikkeling naarmate ze dichter naar elkaar toegroeien, de grootste aantrekkingskracht in het boek. Dat zijn voor mij absoluut de leukste stukken om te lezen, zeker op het einde, al blijf je je afvragen waar dit in godsnaam heen gaat. Het is wel heel erg teasing na een tijdje, zo erg dat je de hoge verwachtingen van de lezers waarschijnlijk niet meer zal kunnen vervullen. De personages blijven heel erg herkenbaar, Robin viert haar 29ste en 30ste verjaardag in het boek, Strike blijft die grumpy man die te veel van eten en sigaretten houdt, maar net die imperfecties maken hem zo leuk. Het verhaal zelf: ik heb de indruk dat JK een heel feministisch boek wilde schrijven (zo feministisch dat ze onbewust transfoob wordt), want er komen zoveel gruwelijke dingen in die met vrouwen gebeurd zijn, en het is zo duidelijk dat zij als schrijfster zich daartegen wil verzetten, en Strike geeft op het einde aan zichzelf toe dat hij een bepaalde getuige waarschijnlijk anders had behandeld als het een man was geweest. Ik begin het alleen een beetje vermoeiend te vinden hoevéél verschillende miserie er in de boeken aan bod komt; het lijkt alsof je nergens een familie tegenkomt waar niets ontzettend vreselijk is gebeurd. Ook de Britse accenten die dan in spreektaal zijn geschreven, irriteerden me een beetje, al is dat waarschijnlijk ook omdat Engels mijn moedertaal niet is. Ik ben alleszins benieuwd waar dit verder heen gaat, en hoeveel boeken ze nog zal schrijven. Troubled Blood speelt zich af in 2013 en 2014, wat duidelijk wordt gemaakt aan de hand van verschillende gebeurtenissen, zoals het Schotse referendum. Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe ze het jaar 2020 zou aanpakken in een volgend boek. Misschien slaat ze het wel gewoon over. Tenzij ze alle getuigen gaan interviewen via Skype :p
Eerst heb ik het zevende Outlanderboek gelezen, An Echo in the Bone. Opnieuw had ik echt een gevoel van thuiskomen, maar het is ook weer erg langdradig soms, zeker als het over personages gaat die ik niet zo boeiend vind. Ik heb Outlander 8 nog klaarliggen om te lezen, maar ik ben niet gehaast, zeker omdat seizoen 6 ook wel even op zich zal laten wachten.
Na weer zo'n dikke klepper had ik in de zomerperiode echt nood aan iets hersenloos: mijn oog viel op The Bookshop on the Shore van Jenny Colgan. Het gaat over een vrouw uit Londen die verhuist naar Schotland. Door Outlander ben ik toch wel meer geïnteresseerd in Schotland, dus het was leuk om eens iets totaal anders te lezen over dat land. Ik vond het verhaal wel zwaarder dan ik eerst had verwacht, maar het eindigt op een heel luchtige toon.
Daarna heb ik A Boy and his Dog at the End of the World gelezen van Charlie Fletcher. Weer een totaal ander genre. Heel apocalyptisch en dystopian. De schrijfstijl is uniek in de zin dat de schrijver weigert aanhalingstekens te gebruiken als personages iets tegen elkaar zeggen... misschien is dat literair of zo, maar mij bleef het tot op het einde storen. Ook is er een héél lang stuk in het midden van het boek dat er eigenlijk niets gebeurt. Er is wel een leuke twist op het einde over het hoofdpersonage, maar voor de rest geen boek dat ik aan iedereen zou aanraden.
En dan ben ik in september begonnen aan de bijna-duizend-pagina's Troubled Blood van Robert Galbraith. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld terwijl ik iets van JK Rowling aan het lezen ben, ik voelde me echt de enige op de wereld (naast mijn mama dan) die dat boek aan het lezen was. Maar ik houd te veel van Strike en Robin om het links te laten liggen, en ik kan schrijfster en boek ook perfect van elkaar loskoppelen. Ook gaat het boek helemaal niet over transgenders zoals in de media soms wordt afgebeeld. En ik vind dat je pas een mening over het boek kan hebben als je het helemaal gelezen hebt. Ik snap dat je het niet wil lezen als JK's commentaren je te hard getriggerd hebben, maar voor mij is het gewoon een detectivereeks die ik sowieso al aan het volgen was.
Net zoals in Lethal White zijn vooral de stukken met Robin en Strike samen, en hun ontwikkeling naarmate ze dichter naar elkaar toegroeien, de grootste aantrekkingskracht in het boek. Dat zijn voor mij absoluut de leukste stukken om te lezen, zeker op het einde, al blijf je je afvragen waar dit in godsnaam heen gaat. Het is wel heel erg teasing na een tijdje, zo erg dat je de hoge verwachtingen van de lezers waarschijnlijk niet meer zal kunnen vervullen. De personages blijven heel erg herkenbaar, Robin viert haar 29ste en 30ste verjaardag in het boek, Strike blijft die grumpy man die te veel van eten en sigaretten houdt, maar net die imperfecties maken hem zo leuk. Het verhaal zelf: ik heb de indruk dat JK een heel feministisch boek wilde schrijven (zo feministisch dat ze onbewust transfoob wordt), want er komen zoveel gruwelijke dingen in die met vrouwen gebeurd zijn, en het is zo duidelijk dat zij als schrijfster zich daartegen wil verzetten, en Strike geeft op het einde aan zichzelf toe dat hij een bepaalde getuige waarschijnlijk anders had behandeld als het een man was geweest. Ik begin het alleen een beetje vermoeiend te vinden hoevéél verschillende miserie er in de boeken aan bod komt; het lijkt alsof je nergens een familie tegenkomt waar niets ontzettend vreselijk is gebeurd. Ook de Britse accenten die dan in spreektaal zijn geschreven, irriteerden me een beetje, al is dat waarschijnlijk ook omdat Engels mijn moedertaal niet is. Ik ben alleszins benieuwd waar dit verder heen gaat, en hoeveel boeken ze nog zal schrijven. Troubled Blood speelt zich af in 2013 en 2014, wat duidelijk wordt gemaakt aan de hand van verschillende gebeurtenissen, zoals het Schotse referendum. Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe ze het jaar 2020 zou aanpakken in een volgend boek. Misschien slaat ze het wel gewoon over. Tenzij ze alle getuigen gaan interviewen via Skype :p
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)