Death by Dinner

[Timsel]

De vervloekingen voor een Gruzielement waren heftig. Maar als ze wilde dat haar bondgenoot in leven bleef, moest ze dit doen. Ze mompelde de duistere woorden die ze lange tijd geleden in die kerker had uitgesproken. Ze voelde een enorme energie die zich verplaatste door de lucht heen. Het zakhorloge dat Nyx haar met bevende hand aan had gegeven trilde en sprong op-en-neer op de grond. Een golf van energie vervulde de ruimte en Valarie werd achterover gestoten.
Toen krabbelde ze overeind. Het was gelukt. Nyx’ ademhaling ging van jachtig naar ontspannen. Het was hen gelukt. Ze hadden de wraak van Dimitri Prism overleefd, maar voor welke prijs?
Ergens had ze spijt. Ze had Nyx gered. Ze had hem voor dood achter kunnen laten, Dimitri de schuld kunnen geven en de leiding over kunnen nemen over zijn Dooddoenersgroep. Nu had ze hem alleen maar machtiger gemaakt. Net zo machtig als dat zij was.
Ze vloekte binnensmonds. Werd ze soft? Waarom had ze hem gered? Ze had hem voor de vlammen moeten achterlaten!
Aan de andere kant… was Nyx een heel fijne bondgenoot. Iemand die tegengas gaf. Al moest hij dat niet teveel doen. Al beviel het idee dat ze nu op gelijke voet stonden haar niets.
Maar toch… hij had haar gered. Hij had net zo lief kunnen sterven en dan was zij verbrand, tot ze niets meer dan een hoopje as was geweest. Hij had zich netjes voor haar gekleed… hij had oprecht een leuke avond met haar willen hebben…
‘Nee Valarie, dit gaan we niet doen,’ mompelde ze tegen zichzelf. Gevoelens waren nutteloos. Had ze altijd geleerd en geweten. Het enige wat daaruit kwam was pijn.
En toch kon ze het niet helpen om blij te zijn dat Nyx leefde.
Ze pakte het Gruzielement van Nyx met trillende hand op. Ze stak het met bebloede hand in de zak van haar mantel. Daarna wees ze met de toverstok van Nyx op Nyx’ eigen lichaam. ‘Locomotor motor.’
Het bewusteloze lichaam van Nyx zweefde voor haar uit en ze bracht het naar de eerste de beste slaapkamer. Nadat ze hem had neergelegd doofde ze de kandelaars die aanstonden, keek ze nog even goed of Nyx sliep… en liep toen naar hem toe. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd. ‘Rust maar goed uit,’ fluisterde ze in Sisselspraak. Daarna verliet ze het kamertje. Het zakhorloge in haar mantelzak sprong protesterend op-en-neer, maar Valarie nam het alsnog mee.