Death by Dinner

[Timsel]

‘Nyx!’ Hijgend viel Valarie neer. Ze trok met afgrijzen de messen uit zich. Ze had een hoop bloed verloren en ze had zich in tijden niet zo slecht gevoeld. Ze greep Nyx vast. Hij zag er lijkbleek en zwak uit. ‘Wat heeft hij met je gedaan?’ riep ze toen ze hem vasthield. De vlammen bulderden de kelder in.
Ze vloekte. Ze was doodmoe en zo te zien zou Nyx ook niet heel veel meer kunnen. Het was duidelijk dat hij weinig tot geen kracht had in zijn benen. Ze pakte de toverstok die Nyx vasthad, pakte zijn hand en Verschijnselde naar Nyx’ hoofdkwartier. De Dooddoeners die daar stonden keken geschrokken op toen zij helemaal onder het bloed, Nyx ondersteunend het gebouw in hielp. ‘Wat kijk je nou!’ gilde Valarie kwaad. ‘Hij gaat dood!’
Ze bracht hem naar de ruimte waar de Ministeriemedewerker nog steeds vastgebonden zat. Ze was zich op de hoogte van het mes in haar buik en haalde dat er langzaam uit. Ze gilde van de pijn. ‘Nyx, goed luisteren, alsjeblieft, hoor je me?’
De Ministeriemedewerker wilde wat zeggen, maar dat liet Valarie niet gebeuren. ‘Kop dicht!’ Met een hijs van het mes sneed ze een litteken in zijn wang. Daarna zette ze het litteken tussen zijn vingers en hakte er zonder genade drie vanaf. De Ministeriemedewerker krijste van de pijn en Valaries jurk werd nog meer bespat met bloed.
In een waas van bloed, zweet en tranen drukte ze de vingers in Nyx’ hand. ‘Nyx, je moet even goed luisteren. Ik weet niet wat hij je gegeven heeft, maar je moet dit eten. Wees nou niet zo’n haantje als je altijd bent, gewoon luisteren nu! In je mond en kauwen! Vertrouw me!’
Ze veegde zijn colbert af en keek huilend en bloedend toe of Nyx zou doen wat ze hem zei.