Death by Dinner

[Timsel]

Nyx werd helemaal wild. Hij sprong op hem af, terwijl hij langzaam zijn eigen gedaante weer aannam. Hij wilde zijn toverstok pakken, maar Nyx’ positie zorgde ervoor dat dat niet lukte. Hij werd platgedrukt, kon bijna geen lucht meer halen… en toen kwam Hinky de huis-elf binnen. Met een lamstraal vuurde hij Nyx de lucht in, over de eettafel, tegen de keukenmuur.
Daarna keek de huis-elf naar zijn meesteres – nu weer in de vorm van Dimitri. De elf hief zijn hand weer op om de nep-meesteres aan te vallen, maar Dimitri was het wezen voor en vuurde een groene straal op hem af, waardoor hij de lucht invloog en stierf.
Hijgend kwam Dimitri overeind. Het gapende gat waar zijn rechteroog zou moeten zitten klopte. Al scheldend legde hij zijn hand erop terwijl hij met zijn andere hand zijn jurk fatsoeneerde. Hij pakte zijn toverstok en transformeerde de jurk in een pak. De hakken van de laarzen die hij droeg verdwenen en hij stond weer gewoon in een mannenuniform.
Hij hinkte naar Nyx toe, die tegen de wand aan stond te creperen. Grijnzend keek Dimitri hem aan.
‘Het gif werkt,’ zei hij schor. ‘Je voelt je benen niet meer hè? Een bekend symptoom ervan.’ Hij glimlachte en pakte Nyx’ toverstok af en gooide hem iets verderop, zodat Nyx er net niet bij kwam.
‘Waar Valarie is?’ fluisterde hij zachtjes. ‘Is dat je grootste zorg op dit moment? Is Nyxiepixie een beetje verliefd?’ Hij lachte. ‘Schattig. Valarie is heel dichtbij. In de kelder. Zometeen zal daar een vuur laaien en haar met huid en haar reduceren tot as, terwijl jij hier op de grond ligt en binnen een kwartier zult sterven. Het zit nu nog in je benen, maar zal zich spoedig verspreiden naar je hart… Dit is een zeldzaam gif, dus ik denk niet dat je het tegengif snel zult vinden.’
Hij glimlachte. ‘Sorry, Nyx. Maar, laten we heel eerlijk zijn – dit zou jij ook met je slachtoffers doen, niet waar? Je gaat me toch niet vertellen dat jij heldhaftig het duel aangegaan zou zijn? Ik in ieder geval niet. Dat win je namelijk. Ik moest je op een andere manier zien te verslaan.’
Hij grijnsde. ‘En als één van jullie het overleeft, zal het heel duidelijk zijn dat de één de ander vermoord heeft en dan moorden jullie zielige Dooddoenerkampjes elkaar uit. Hé, wel blijven luisteren he, ik ben je aan het vertellen wat hier allemaal gebeurt! Mijn meesterzet!’ Hij klapte Nyx hard in het gezicht.
‘Mijn pa en ma werden op gruwelijke wijze vermoord door jullie soort,’ zei Dimitri kil. ‘En waarom? Omdat zij een Dreuzel was.’ Hij haalde zijn neus op. ‘Dit oog? Een Dooddoener.’ Hij wees naar het gapende gat naast zijn neus. ‘Het Ministerie is geen fan van mijn methode. Anders had ik je wel gepakt als Schouwer… maar helaas.’
Hij stond op. ‘Nou, ik ga ervan door. Er zijn meer Dooddoenerleiders die moeten en zullen sterven.’ Hij zwaaide met zijn toverstok en een blauwachtig duivelsvuur verscheen. Nonchalant wipte hij de vlam van zijn stok, waarna deze op de muur terecht kwam.
‘Ik zou rennen als ik jou was… oh, wacht.’
Lachend liep hij de villa uit. De klus was geklaard.