Death by Dinner

[Timsel]

Dimitri hief zijn handen op. ‘Als jij zegt dat Lingaard te vertrouwen is… vooruit dan maar. Al zou ik het niet verkeerd vinden om een oogje op haar te houden. Sinds zij hier is geweest is het losgegaan met het aantal verdwenen of vermoordde Dooddoeners.’ Hij trommelde wat op de tafel. ‘Ik gaf eerst de Schouwers de schuld, maar er zou iets van een correlatie tussen die twee gegevens kunnen zijn. Maar, afijn, als jij zegt dat Lingaard te vertrouwen is, wie ben ik dan om daar mijn vraagtekens bij te zetten?’
Hij zette zijn vork en mes in het vlees dat hem gebracht werd en nam een hap. Hij knikte tevreden. ‘Niet verkeerd,’ zei hij. ‘Ik ben wel echt een vleeseter, dus ik ben er blij mee.’
Ze aten verder in stilte. Dimitri was verrast geweest door de felheid waarmee Nyx Lingaard had verdedigd. Hier moesten gevoelens in spelen. Nyx vertrouwde nooit iemand, dus er moest een intieme reden zijn waarom Nyx Lingaard zo verdedigde. Een reden die hij blijkbaar niet mocht weten. Die twee moest hij tegen elkaar opzetten, maar hoe?
Hij wilde zich niet opnieuw op glad ijs begeven bij degene bij wie hij bespioneerde; hij moest het vertrouwen houden van de zogenaamde Heer van het Duister om ervoor te zorgen dat hij zijn positie behield om een einde te kunnen maken aan de Dooddoenerterreur.
‘Ik vind het echt knap hoe je zo stand houdt met alles wat zich in de wereld afspeelt,’ zei hij. ‘Je leiderschap is geweldig. En nu, met deze mollensituatie, moet je harde beslissingen nemen.’ Hij fronste. ‘Ik vind het bewonderingswaardig. Mocht je ooit iets hebben waar je met iemand over wil praten, ben ik er voor je. Beloofd.’
Hij liet de woorden inzinken en at rustig verder. Daarna keek hij Nyx weer aan. ‘Wat ben je van plan met die mol te doen? Ik zou diegene nog niet eens de dood gunnen,’ beantwoordde Dimitri zijn eigen vraag.