Vrienden zijn met Jareth had eigenlijk altijd al betekend dat Trevor de helft van zijn opmerkingen negeerde omdat ze te dom voor woorden waren. Op zijn beurt besteedde Jareth geen aandacht aan alles wat Trevor zei dat hij als pessimistisch gezeur bestempelde. Dus toen Jareth zijn smakeloze dategrap herhaalde, reageerde Trevor er maar gewoon niet op. Hopelijk zou Blue het ook laten, want ze leek niet echt in de stemming te zijn voor ongevoelige opmerkingen.
Allicht zou het gesprek beter gaan als ze het over Jareths zowaar nuttige voorstel zouden hebben om de Amerikaanse cheerflyers over te vliegen als verrassing. Aan de ene kant was cheerflying Lila’s lievelingssport, maar aan de andere kant vond ze het nog steeds confronterend dat ze zelf waarschijnlijk nooit meer zou vliegen. Toch was het niet een heel gek plan en voor Jareths huidige staat beschouwde Trevor dat als een overwinning; hij had immers half-en-half verwacht dat hij strippers zou voorstellen.
‘Dat lijkt me een prima –’
Maar voor Trevor zijn compliment kon afmaken, verpestte zijn voormalig beste vriend het. Natuurlijk. Hij kon tegenwoordig niet één ding zeggen zonder dat het over zichzelf ging. Trevor klapte zijn mond dicht. Het was niet zozeer dat hij Jareth verachtte of het geduld niet langer kon opbrengen om in zijn aanwezigheid te verkeren, maar hij hoefde niet alles te pikken in de naam van Jareths zwakke mentale gestel. Omgekeerd had Jareth hem ook vaak genoeg op zijn aanstellerige gedrag gewezen en dat had hem, hoe vervelend het ook was in het moment zelf, wel geholpen om zich langzaam maar zeker uit de put van de zelfmedelijdende depressie te vechten.
‘Jareth, ik zeg dit als je vriend en omdat ik vind dat je dit moet horen, maar stel je godverdomme niet zo aan. Het is allemaal heel jammer dat je pa denkt dat je een waardeloze zak bent, maar mijn hele familie vindt me uitschot en Blue ként haar vader niet eens, en wij zijn ook gewoon functionele volwassenen met een baan en een leven. Wat verwacht je nou helemaal dat er gebeurt? Dat je pappie van je zal houden als je sterft aan een tragische overdosis en excuses gaat staan janken aan je graf? Vergeet die man en ga iets doen met je zielige leven, want zwelgen in alcoholisch zelfmedelijden staat je niet. Dan kunnen we volgend jaar ook een stom feestje voor jou organiseren, in plaats van dat je God-weet-wat doet in Griekenland – want afkicken was het duidelijk niet.’
Zo, dat was eruit. Trevor staarde zijn vriend woedend aan, maar op een gekke manier luchtte het op om alles in zijn gezicht te gooien. Normaal gesproken waren ze nooit zo direct, maar die strategie werkte klaarblijkelijk niet goed genoeg. En zei Lila niet altijd dat hij zich opener moest opstellen?
‘Sorry, Blue,’ zei Trevor en hij trok zijn blik los om naar haar te kijken. ‘Hier kwamen we niet voor en het is niet mijn bedoeling om ruzie te zoeken in jouw huis. Maar dit moet.’ Met die woorden keek hij van Blue naar Jareth en zond hen woordeloos toe: En waag het niet om van onderwerp te veranderen.
Allicht zou het gesprek beter gaan als ze het over Jareths zowaar nuttige voorstel zouden hebben om de Amerikaanse cheerflyers over te vliegen als verrassing. Aan de ene kant was cheerflying Lila’s lievelingssport, maar aan de andere kant vond ze het nog steeds confronterend dat ze zelf waarschijnlijk nooit meer zou vliegen. Toch was het niet een heel gek plan en voor Jareths huidige staat beschouwde Trevor dat als een overwinning; hij had immers half-en-half verwacht dat hij strippers zou voorstellen.
‘Dat lijkt me een prima –’
Maar voor Trevor zijn compliment kon afmaken, verpestte zijn voormalig beste vriend het. Natuurlijk. Hij kon tegenwoordig niet één ding zeggen zonder dat het over zichzelf ging. Trevor klapte zijn mond dicht. Het was niet zozeer dat hij Jareth verachtte of het geduld niet langer kon opbrengen om in zijn aanwezigheid te verkeren, maar hij hoefde niet alles te pikken in de naam van Jareths zwakke mentale gestel. Omgekeerd had Jareth hem ook vaak genoeg op zijn aanstellerige gedrag gewezen en dat had hem, hoe vervelend het ook was in het moment zelf, wel geholpen om zich langzaam maar zeker uit de put van de zelfmedelijdende depressie te vechten.
‘Jareth, ik zeg dit als je vriend en omdat ik vind dat je dit moet horen, maar stel je godverdomme niet zo aan. Het is allemaal heel jammer dat je pa denkt dat je een waardeloze zak bent, maar mijn hele familie vindt me uitschot en Blue ként haar vader niet eens, en wij zijn ook gewoon functionele volwassenen met een baan en een leven. Wat verwacht je nou helemaal dat er gebeurt? Dat je pappie van je zal houden als je sterft aan een tragische overdosis en excuses gaat staan janken aan je graf? Vergeet die man en ga iets doen met je zielige leven, want zwelgen in alcoholisch zelfmedelijden staat je niet. Dan kunnen we volgend jaar ook een stom feestje voor jou organiseren, in plaats van dat je God-weet-wat doet in Griekenland – want afkicken was het duidelijk niet.’
Zo, dat was eruit. Trevor staarde zijn vriend woedend aan, maar op een gekke manier luchtte het op om alles in zijn gezicht te gooien. Normaal gesproken waren ze nooit zo direct, maar die strategie werkte klaarblijkelijk niet goed genoeg. En zei Lila niet altijd dat hij zich opener moest opstellen?
‘Sorry, Blue,’ zei Trevor en hij trok zijn blik los om naar haar te kijken. ‘Hier kwamen we niet voor en het is niet mijn bedoeling om ruzie te zoeken in jouw huis. Maar dit moet.’ Met die woorden keek hij van Blue naar Jareth en zond hen woordeloos toe: En waag het niet om van onderwerp te veranderen.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)