Disastrous Dinner

[Timsel]

Abigail was geen kokkin, dat wist Frodo maar goed. Hij kon het echter wel altijd waarderen wanneer ze kookte. Niet dat hij het zelf niet deed, heus niet. Ze hadden geen typische man-vrouw verhouding in huis waarbij hij werkte en zij de hele dag huishoudklusjes deed. Nee, ze hadden allebei een drukke baan. Abigail werkte op Zweinstein als assistent-heler en was ook vaak lange dagen weg, soms zelfs in de avonden, met name wanneer er weer eens een Zwerkbalwedstrijd was geweest en de Drijvers – vaak van Zwadderich aanwezig – weer eens enthousiast rond hadden kunnen slaan met hun knuppels.
Wanneer Abigail zulke lange dagen had, bereidde Frodo met alle liefde wat lekkers voor. Dan sprong hun klok, die hen zei wat wie aan het doen was, op “Onderweg” en dan sprong hij op om een lekker bord pasta te maken, of een paar lekkere opgewarmde broodjes. Zelfs die dingen waren moeilijk voor Frodo. Het koken vond hij ontzettend saai en tijdens het koken pakte hij dan vaak een boek, of hij ging met de voorbijkomende buren praten via het raam, of hij ging de uil aaien, en nou ja, dan kon het wel eens fout gaan met het eten.
Koken was dus niet het sterkste punt in huis, maar dat was helemaal niet erg. Vooral niet met zo’n prachtige vriendin, en al die romantische kaarsen erbij, en bij een goed gesprek. Dan kon het niet misgaan. En Abigail had zich vanavond echt uitgesloofd. Ze had een heuse… nou ja, wat was het eigenlijk? Hij kende het niet. Het was een soort ovenschotel, met allerlei groenten erin en wat stukjes vlees. Het rook naar allerlei verschillende dingen, maar plaatsen kon Frodo het niet. Waarschijnlijk iets buitenlands; ze hadden immers het doel om zo veel mogelijk culinaire reisjes te maken naar verschillende gerechten van over de hele wereld, en dit was blijkbaar zo’n reisje.
“Ziet er… bijzonder uit,” zei Frodo, die het niet over zijn hart verkreeg om voor te stellen om in plaats van dit gerecht te eten, naar één van de restaurants in het dorpje te gaan, of gewoon naar de stamkroeg, die van Rosmerta.
“Eh, nou,” hij pakte zijn glas elfenchampagne en proostte. “Eet smakelijk!”
Hij zette zijn vork en mes in de ovenschotel. Toen hij een stukje afsneed, leek het alsof de binnenkant van het ectoplasma dat geesten achterlieten gemaakt was. Frodo keek er een seconde naar, keek toen weer naar Abigail en nam toen een hap.
Het was werkelijk waar zo ontzettend vies. Het smaakte naar een mix van slijmerige groenten en vlees dat een paar dagen te lang bewaard was. Bovendien was de substantie ontzettend raar; het was plakkerig en helemaal niet vast, waardoor Frodo bijna het idee had dat hij in een rubberen bal aan het bijten was.
Hij begon te zweten en toen hij eindelijk een hap door zijn keel had weten te krijgen, nam hij snel een slok om de smaak weg te spoelen. Gadverdamme. “Lekker!” riep hij uit. Hij glimlachte naar Abigail, want ze had zo haar best gedaan. Misschien zou een tweede hap beter bevallen. Hij glimlachte niet met open mond overigens, want hij had het idee dat er van alles aan zijn tanden kleefde en wat het was, wilde hij eigenlijk niet weten.
Hij nam nog een slok en keek toen weer naar zijn maaltijd. Hoo boy, there we go again.
“Dit is eh, zoals ik zei, heel bijzonder!” zei Frodo. “Echt goed.” Hij knikte. “Over voedsel gesproken, komen er wel eens huis-elfen over de vloer bij jullie in de ziekenzaal? Gekke vraag misschien, maar ik vroeg het me ineens af.”
Hij sneed een nieuwe slijmerige hap los van de hoofdsubstantie en zette die op zijn vork. Please val mee, please val mee, dacht hij nog toen hij een tweede hap nam, maar het was net zo vies als de eerste hap.