<ORPG> St. Holisto's

[Rowace]

- Een wiegen van de wind vertelt precies

Wat er gebeuren moet

Leeft voort, danst onder de bomen -

---

Zijn privékliniek was vanwege een plaatselijke uitbraak van de drakenpest tijdelijk gesloten, waardoor Damien genoodzaakt was om naar het Holisto te gaan om het recept voor zijn littekencrème te verlengen. In gedachten hoorde hij Blue er al aan toevoegen: ‘net als het gepéúpel’, maar ze had nog steeds haar oude gevoel voor humor niet helemaal terug. Damien vermoedde dat ze het onderwerp van zijn littekens omwille van hem liever wilde ontwijken. Stiekem had hij daar niet echt problemen mee, ook al zou hij zich eigenlijk schuldig moeten voelen omdat hij haar nooit in vertrouwen had genomen over wie hem zo had toegetakeld.
Inmiddels had hij zijn crème op zak en zat hij in de kantine, die bekend stond om haar fantastische huiselfchefs. Volgens het trotse bordje naast de ingang was de keuken zelfs van de twaalfde schaal. Niet slecht voor een ziekenhuis dus. Hij had desondanks gekozen voor een simpele BLT-sandwich en een kop sterke koffie. Erg veel honger had hij niet.
Zijn eetlust werd verder bemoeilijkt door de jonge vrouw in uniform die een paar tafeltjes verderop zat. Ze speelde wat met haar bord, maar ze had weinig zin om te eten. Toen ze zichzelf eindelijk dwong haar vork naar haar mond te brengen, kauwde ze met zo veel mechanische tegenzin dat het leek alsof ze karton at.
Damien probeerde niet te kijken – staren was onbeleefd – maar ze zag er zo… diepongelukkig uit. Er was geen ander woord voor. Haar wangen waren pafferig en nat van een huilbui die ze slecht wist in te houden. Zou hij naar haar toe gaan? Misschien wilde ze wel getroost worden. Aan de andere kant vond ze hem misschien wel opdringerig of een creep omdat hij haar lastigviel op zo’n kwetsbaar moment.
Juist toen hij besloot dat hij zich maar beter niet aan haar kon opdringen, goot ze haar koffie over zichzelf heen. Ze vloekte luid. Meelevend keek Damien toe. Dit kon er ook nog wel bij, dacht hij in haar plaats.
Voor hij het wist, stond hij al met zijn plastic tray in zijn handen voor haar. Hij plaatste zijn beker op de tafel. ‘Je ziet eruit alsof je het beter kunt gebruiken dan ik,’ zei hij vriendelijk en hij glimlachte er gereserveerd en zo niet flirterig mogelijk bij. Hij zette zijn bord met de sandwich expres niet op het tafeltje, om te laten zien dat hij heus niet bij haar aan zou schuiven als ze dat niet wilde.